Jan Woźnicki: Różnice pomiędzy wersjami

Po odzyskaniu niepodległości, od 1919 członek Zarządu Głównego PSL „Wyzwolenie” i z jego listy [[Posłowie na Sejm Ustawodawczy (1919-1922)|poseł na Sejm Ustawodawczy]] oraz sekretarz klubu sejmowego PSL „Wyzwolenie”. W 1919 złożył wniosek w Sejmie w sprawie nadużyć dokonywanych przez policję państwowa i wojsko w czasie tłumienia strajków chłopskich<ref>Stanisław Giza: ''Kalendarz wydarzeń historii [[Ruch ludowy|ruchu ludowego]] 1895–1965'', Warszawa 1967, s. 120.</ref>. W 1920, w czasie [[Wojna polsko-bolszewicka|wojny polsko-radzieckiej]], w liczbie 10 najwybitniejszych członków Sejmu został wybrany na członka Rady Obrony Państwa. Był członkiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa w 1920 roku<ref>''Obrona państwa w 1920 roku'', Warszawa 1923, s. 19.</ref>. Na stanowisku tym był przez cały czas zwolennikiem walki bezwzględnej aż do honorowego zwycięstwa. W 1922 wybrany był z list państwowych PSL „Wyzwolenie” do Sejmu i do Senatu. Zrzekł się mandatu poselskiego, a został senatorem [[Senatorowie I kadencji Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (1922-19271922–1927)|I kadencji]]. Klub „Wyzwolenia” w Senacie wybrał go na swego prezesa, które to stanowisko piastował przez cały czas kadencji Senatu. Był nie tylko liderem swego Klubu w Senacie, ale i przywódcą całej lewicy w tej Izbie. Liczne były jego wystąpienia i przemówienia, które zjednały mu uznanie całego parlamentu, nieraz bez różnicy stronnictw. Od początku istnienia Senatu był jego wicemarszałkiem, pełniąc często z dużym taktem obowiązki marszałka. Oprócz tego był członkiem Komisji Skarbowo-Budżetowej, interesując się zawsze sprawami oświatowymi.

Od 16 lutego 1925 wiceprezes Zarządu Głównego PSL „Wyzwolenie”, od stycznia 1926 członek ZG PSL „Wyzwolenie” i prezes klubu senackiego tego stronnictwa. W latach 1928–1930 poseł na Sejm [[Posłowie na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji (1928-19301928–1930)|II kadencji]] i prezes klubu sejmowego PSL „Wyzwolenie” oraz wicemarszałek Sejmu. W październiku 1928 z ramienia swego stronnictwa członek Komisji Porozumiewawczej dla Obrony Republiki i Demokracji, utworzonej przez PSL „Wyzwolenie”, Stronnictwo Chłopskie i Polską Partię Socjalistyczną. W latach 1930–1935 ponownie senator ([[Senatorowie III kadencji Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (1930-19351930–1935)|III kadencji]]) i prezes klubu senackiego PSL „Wyzwolenie”. Po zjednoczeniu ruchu ludowego 1931 członek Rady Naczelnej i wiceprezes Naczelnego Komitetu Wykonawczego Stronnictwa Ludowego. W 1934 pełnił przejściowo (od kwietnia do czerwca) funkcję prezesa NKW SL, z której zrezygnował. W sierpniu 1935 wraz z grupą posłów wystąpił ze Stronnictwa Ludowego w związku z wydaleniem z SL dotychczasowego prezesa NKW SL – [[Stanisław Wrona-Merski|Stanisława Wrony]], oskarżonego o malwersacje. Od tej pory odsunął się od życia politycznego i powrócił do szkolnictwa. Po wyzwoleniu członek Stronnictwa Ludowego, i z jego listy poseł do [[Krajowa Rada Narodowa|Krajowej Rady Narodowej]]. Zmarł w hotelu sejmowym w Warszawie w dniu zaprzysiężenia jako poseł KRN 5 maja 1945.

[[Kategoria:CzłonkowiePolitycy Stronnictwa Ludowego (1944-19491944–1949)]]