Stefan Pierwszy Koronowany: Różnice pomiędzy wersjami

Po objęciu władzy w 1196 roku musiał przeciwstawić się starszemu bratu – Wukanowi, który domagał się tronu wielkożupańskiego dla siebie. Pokonany przez połączone siły brata i króla węgierskiego, zbiegł w 1203 roku do Bułgarii, gdzie za cenę oddania Bułgarii [[Nisz]]u, uzyskał pomoc potrzebną do odzyskania tronu. Po rozpadzie [[Cesarstwo Bizantyńskie|Cesarstwa Bizantyńskiego]] w wyniku IV krucjaty w 1204 roku zręcznie zmieniał sojusze, utrzymując niezależność swego państwa. W 1217 roku za zgodą papieża koronował się na króla Serbii. W 1219 roku za zgodą patriarchy [[Cesarstwo Nicejskie|nicejskiego]] doprowadził do uniezależnienia Kościoła serbskiego, tworząc autokefaliczne arcybiskupstwo serbskie. Pod koniec życia złożył [[Postrzyżyny mnisze|śluby zakonne]]. Serbski Kościół Prawosławny czci go jako świętego.

W kwietniu 1195 roku ojciec Eudoksji [[Aleksy III Angelos]] obalił swego brata Izaaka i objął władzę w Cesarstwie Bizantyńskim. Stefan Nemanicz awansował tym samym do rangi zięcia cesarskiego. Stefan Nemania, który od pewnego czasu nosił się z zamiarem obrania drogi zakonnej, skorzystał z tej sytuacji. Na wiosnę 1196 roku zrzekł się władzy i przekazał tron wielkożupański Stefanowi Nemaniczowi<ref>Św. Sawa w swoim ''Żywocie'' podaje datę 25 marca. {{Cytuj książkę |nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=389}}</ref>, którego związek poprzez żonę Eudoksję z dworem bizantyńskim, jak się zdawało, dawał większą gwarancję stabilności państwa. Najstarszemu Wukanowi przydzielił Raszkę i usunął się do klasztoru w [[Studenica|Studenicy]]. Rok później przeniósł się na grecką górę [[Athos|Atos]], gdzie zmarł w 1200 roku. Rozgoryczony pominięciem przez ojca jego praw do tronu Wukan rozpoczął zabiegi na Węgrzech i w Rzymie zmierzające do przejęcia władzy w państwie. Sytuacja Stefana Nemanicza zaczęła się gwałtownie pogarszać w związku z szybko postępującym upadkiem potęgi jego głównego sojusznika – Bizancjum. Podjęta przez cesarza niemieckiego [[Henryk VI Hohenstauf|Henryka VI]] próba inwazji obnażyła słabość wschodniego cesarstwa na arenie międzynarodowej, w ślad za tym poszły rebelie wewnętrzne, a od północy skutecznie zaatakował ziemie cesarstwa nowy car bułgarski [[Kałojan]]. W tej sytuacji Stefan Nemanicz zdecydował się oddalić swą bizantyńską żonę i poszukać zbliżenia ze wschodzącą potęgą Wenecji, a poprzez nią z Rzymem. Wukan ubiegł jednak brata. Wiosną 1202 przy pomocy sił węgierskiego króla [[Emeryk węgierski|Emeryka]] zaatakował ziemie Stefana Nemanicza. Jeszcze w 1202 roku wojna zakończyła się zwycięstwem Wukana<ref> Wedle [[Georg Ostrogorski|G. Ostrogorskiego]] Wukan objął rządy w 1203 roku (Dzieje, s. 389)</ref>. Stefan Nemanicz zbiegł na dwór cara Kałojana. Król węgierski Emeryk zaatakował ziemie bułgarskie zdobywając przejściowo [[Belgrad]] i [[Braniczewo]]. Ostatecznie jednak Kałojan odzyskał utracone ziemie, a następnie najechał ziemie serbskie, gdzie pomógł odzyskać tron wielkożupański Stefanowi Nemaniczowi. W zamian za udzieloną pomoc Nemanicz przekazał Bułgarii Nisz wraz rejonem wokół niego<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=388-389}} {{cytuj książkę |nazwisko=Felczak |imię=W. |autor link=Wacław Felczak |nazwisko2= Wasilewski |imię2= T. |autor link2=Tadeusz Wasilewski | tytuł= Historia Jugosławii|strony=109-110}} {{Cytuj książkę |nazwisko= Wasilewski |imię=T. |autor link=Tadeusz Wasilewski |tytuł= Historia Bułgarii |strony=82}}</ref>.

Stefan Nemanicz umiejętnie wykorzystywał napięcia pomiędzy łacinnikami a Grekami. W 1219 nawiązał ponownie stosunki z Bizantyńczykami odbudowującymi w Azji swe państwo ze stolicą w [[Iznik|Nicei]]. W 1207 roku dążący do odbudowania cesarstwa greckiego [[Teodor I Laskarys|Teodor Laskarys]] doprowadził do obioru patriarchy, który w tym samym roku koronował go na cesarza [[Romajowie|Romajów]]. Poprzez swego brata Sawę Stefan Nemanicz zwrócił się do patriarchy Nicei Manuela Charitopulosa o zgodę na utworzenie autokefalicznego biskupstwa serbskiego. Zwracając się do patriarchy Nicei, Stefan I uznawał ciągłość władzy patriarszej, której zaprzeczał władca Epiru [[Teodor Angelos Dukas Komnen|Teodor Angelos]], konkurent Teodora Laskarysa do tytułu cesarza Romajów. Przyjmując patriarchat z Nicei, Stefan Nemanicz uznawał jednocześnie zwierzchnictwo patriarchy nicejskiego, z którego rąk pierwszy arcybiskup serbski otrzymałby sakrę i którego imię wymieniano by odtąd w liturgii serbskiej na pierwszym miejscu. Oznaczało to jednak uniezależnienie Kościoła serbskiego od arcybiskupa Ochrydy, podlegającego rosnącemu w siłę władcy pobliskiego Epiru. Manuel Charitopulos wyraził zgodę na utworzenie [[autokefalia|autokefalicznego]] Kościoła serbskiego. Pierwszym arcybiskupem serbskim został Sawa, który wybrał na swą stolicę biskupią [[Monaster Žiča|monaster w Żiczy]]. Osiągnięcie niezależności kościelnej stanowiło dla młodego królestwa niemałe osiągnięcie. Przypuszcza się, że Sawa jako metropolita serbski mógł ponownie koronować swego brata<ref>{{Cytuj książkę |nazwisko= Ostrogorski |imię=G. |autor link= Georg Ostrogorski |tytuł= Dzieje Bizancjum |strony=406}}{{cytuj książkę |nazwisko=Felczak |imię=W. |autor link=Wacław Felczak |nazwisko2= Wasilewski |imię2= T. |autor link2=Tadeusz Wasilewski |tytuł= Historia Jugosławii |strony=111}} {{Cytuj książkę |nazwisko= Wasilewski |imię=T. |autor link=Tadeusz Wasilewski |tytuł= Historia Bułgarii |strony=82}} Hipotezę tą zdecydowanie odrzuca [[Georg Ostrogorski|G. Ostrogorski]] (Dzieje, s. 406)</ref>.

</div><div class="NavFrame" style="clear: none; display: none"></div></div>