Nomenklatura (polityka): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
m zamieniam magiczny ISBN na szablon |
||
Linia 3:
W żargonie partyjnym nomenklatura oznaczała sformalizowany ściśle '''system mianowań''' na stanowiska. Mówiono np. że stanowisko majstra czy kierownika wydziału w zakładzie pracy jest '''w nomenklaturze Podstawowej Organizacji Partyjnej''' lub '''w nomenklaturze Komitetu Zakładowego PZPR''' (o zatrudnieniu konkretnej osoby decydował KZ [[Polska Zjednoczona Partia Robotnicza|PZPR]], w praktyce zaś jego I sekretarz); stanowiska wyższe były w nomenklaturze wyższych instancji partyjnych (one decydowały o ich obsadzie) – Komitetu Fabrycznego, Uczelnianego, Dzielnicowego, Miejskiego, Powiatowego, lub Wojewódzkiego.
O objęciu najwyższych lub szczególnie ważnych stanowisk państwowych, społecznych lub gospodarczych (spis zawierał około 300 tysięcy takich stanowisk) decydowały Wydziały Komitetu Centralnego lub nawet Sekretariat KC albo [[Biuro Polityczne KC PZPR|Biuro Polityczne]] (były one „'''w nomenklaturze KC'''”). Z reguły decyzję przygotowywał formalnie '''Wydział Kadr KC'''. Znacznie mniejsza była liczba członków oligarchii partyjnej, a więc najwyższej warstwy nomenklatury. W ZSRR było to około 3000 osób<ref>[[Rudolf Pichoja]], ''Historia władzy w Związku Radzieckim 1945-1991'', Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2011, {{ISBN
O obsadzie stanowisk ministerialnych decydowało Biuro Polityczne. W nomenklaturze Sekretariatu KC były np. wyższe stanowiska kierownicze w prasie centralnej, [[Polskie Radio|radiu]] i [[Telewizja Polska|telewizji]], stanowiska dyrektorów i zastępców dyrektorów departamentów w ministerstwach.
| |||