HMS Perseus (1944): Różnice pomiędzy wersjami

'''HMS Perseus''' - brytyjski [[Lotniskowiec lekki|lekki lotniskowiec]] floty typu [[lotniskowce typu Colossus|''Colossus'']]. Zbudowany dla [[Royal Navy]] w czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]]. Pierwotnie nosił nazwę '''Edgar''', ale został przemianowany w 1944 roku, gdy Admiralicja zdecydowała się na przebudowanie go na okręt warsztatowy dla samolotów. Został ukończony w 1945 roku, już po zakończeniu II wojny światowej. W tym samym roku odbył rejs do Australii. Po powrocie na Wyspy Brytyjskie na początku 1946 "Perseus"roku „Perseus” został umieszczony w rezerwie. Do czynnej służby wrócił w 1950 roku, by służyć jako jednostka testowa nowych katapult parowych. Do 1952 roku wykonano ponad 1600 prób testowych. Następnie katapulty zdemontowano, a okręt został użyty jako jednostka transportowa dla samolotów, żołnierzy i ekwipunku. Ponownie przesunięty do rezerwy w 1954 roku, został sprzedany na złom w roku 1958.

Lotniskowce typu ''Colossus'' zostały zaplanowane jako jednostki mające szybko dostarczyć dużą liczbę jednostek lotniczych. Ich projekt bazował na lotniskowcach typu [[lotniskowce typu Illustrious|''Illustrious'']], ale zmodyfikowano go by umożliwić szybszą budowę w prywatnych stoczniach. "Perseus"„Perseus” nie został zakończony według pierwotnych planów: sukces lotniskowca-okrętu warsztatowego [[HMS Unicorn (1943)|HMS "Unicorn"„Unicorn”]] spowodował modyfikację jednostki znajdującej się w budowie. Między innymi ukończono go bez katapult<ref>Friedman, s. 237, 239.</ref>.

"Perseus"„Perseus” miał długość całkowitą 211,8 m, szerokość 24,5 m i zanurzenie 7 m przy wyporności głębokiej. Miał wyporność standardową 12 265 długich ton. Każdy z dwóch zestawów turbin parowych Parsonsa napędzał jedną śrubę. Parę zapewniały cztery kotły Admiralicji produkujących parę o ciśnieniu 400 psi. Turbiny miały maksymalną moc projektową 40 000 shp i rozpędzały okręt odo prędkości 25 węzłów<ref name=l6>Lenton, s. 107.</ref>. Okręt miał zapas 3196 ton paliwa płynnego, co dawało zasięg 8500 mil przy prędkości 11 węzłów<ref name=h7>Hobbs, s. 73.</ref>.

By zmaksymalizować miejsce dla warsztatów i magazynów, na okręcie nie zamontowano lin hamujących na pokładzie lotniczym oraz katapult. Na pokładzie zamontowano dwa pomieszczenia: w pobliżu wyspy na lewej burcie oraz z tyłu pokładu lotniczego. Okręt miał jeden hangar o wysokości 5,33 m. Samoloty były transportowane pomiędzy hangarem a pokładem przez dwa podnośniki, każdy z nich miał wymiary 10,4 m × 13,7 m<ref name=f7>Friedman, s. 367.</ref>. Dwa duże dźwigi były zamontowane na pokładzie lotniczym, by przemieszczać samoloty i zapasy na i z pokładu lotniczego. Okręt przewoził także dwie małe [[Lichtuga|lichtugi]] z własnym napędem, które pozwalały na przeniesienie samolotów niezdolnych do lotów z nabrzeża na okręt i z powrotem. Zapas paliwa lotniczego wynosił 448 000 l<ref>Hobbs, s. 69, 73.</ref>. Załoga okrętu składała się z 854 ludzi, dodatkowe 222 osoby były zatrudnione w załodze remontowej<ref name=l6/>.

Okręt był wyposażony w sześć czterodziałowych podstaw [[Armata przeciwlotnicza 40 mm Mark II|dział kal. 40 mm (pom„pom-pompom”)]]<ref name=h7/>. Mogły one operować z kątami podniesienia pomiędzy −10° a +80°. Działo Mk VIII strzelało pociskiem kalibru 40 mm o wadze 0,41 kg z prędkością wylotową 590 m/s na odległość 3500 m. Szybkostrzelność działa wynosiła 96-98 pocisków na minutę<ref>Campbell, s. 71–74.</ref>. Okręt wyposażono także w 19 dział [[Bofors 40 mm]] na pojedynczych podstawach. Strzelały one pociskiem o wadze 0,326 kg z prędkością wylotową 880 m/s. Miały szybkostrzelność około 120 pocisków na minutę i maksymalny zasięg 9830 m. Wszystkie działa były zamontowane na pokładzie lotniczym, a nie na [[sponson]]ach na bokach kadłuba, jak na jego okrętach półsiostrzanych ukończonych jako klasyczne lotniskowce<ref>Hobbs, s. 68.</ref>.

Okręt zamówiono pod nazwą "Edgar"„Edgar” 14 marca 1942 roku. Stępkę położono w stoczni [[Vickers-Armstrong]] w [[Newcastle-upon-Tyne]] 1 stycznia 1943 roku i został zwodowany 26 marca 1944 roku<ref name=l8>Lenton, s. 108.</ref>. Okręt został przemianowany na "Perseus"„Perseus” w lipcu 1944 roku<ref>Colledge, s. 110.</ref>, po podjęciu decyzji o ukończeniu go jako okrętu warsztatowego dla samolotów<ref>Friedman, s. 237, 239.</ref>. Budowę zakończono 19 października 1945 roku<ref name=l8/>.

"Perseus"„Perseus” dotarł do [[HMNB Portsmouth|Portsmouth]] 24 października 1945 roku, po zakończeniu II wojny światowej. Rozpoczął tam pierwsze rejsy szkoleniowe. 17 listopada wypłynął do Australii. Do [[Sydney]] dotarł 21 grudnia, w sam razyraz by objąć dowództwo nad demontażem systemu "Air„Air Train"Train”<ref group=Note>"Air„Air Train"Train” był całym systemem magazynów, centrów remontowych, okrętów remontowych i lotniskowców transportowych zapewniających lotniskowcom floty przydzielonym do brytyjskiej Floty Pacyfiku sprawne samoloty.</ref>, który wspierał brytyjską Flotę Pacyfiku. Okręt opuścił [[Melbourne]] 26 marca 1946 roku wracając na Wyspy Brytyjskie i przewożąc ładunek samolotów. Do [[Rosyth]] dotarł 17 maja, tam też został przesunięty do rezerwy<ref>Hobbs, s. 75.</ref>.

W 1950 "Perseus"roku „Perseus” został wyposażony w eksperymentalną katapultę parową. Została ona umieszczona na dziobie istniejącego pokładu lotniczego, a pomieszczenie umieszczone po lewej stronie wysepki lotniskowca zostało usunięte, by zwolnić miejsce. OkołoPrzy 1560pomocy odpaleńtej katapulty przeprowadzono przyokoło pomocy1560 tej katapultyodpaleń. Ponad tysiąc pierwszych polegało na wystrzeleniu ładunków z kołami, stopniowo zwiększano obciążenie. Następnie wystrzeliwano samoloty bez załogi i z obciętymi skrzydłami by zredukować ich zdolność szybowania. Ostatnie testy przeprowadzono na załogowych samolotach każdego typu używanego przez [[Fleet Air Arm]]. Po zakończeniu testów okręt dotarł 14 stycznia 1952 roku do Filadelfii, by zademonstrować katapultę [[United States Navy]]. W tym czasie Brytyjczycy i Amerykanie przeprowadzili 127 wystrzeleń załogowych samolotów. "Pereus"„Perseus” wrócił do Portsmouth 21 marca i z jego pokładu usunięto katapultę. Cały pozostający na pokładzie sprzęt warsztatowy został usunięty, a okręt został przerobionyprzebudowany na lotniskowiec transportowy (ang. ferry carrier)<ref>Hobbs, s. 78–79.</ref>.

10 grudnia wyruszył w rejs wioząc helikoptery [[Westland Whirlwind]] z [[848 Naval Air Squadron|848. eskadry]]<ref>Sturtivant, s. 331.</ref> do Singapuru, gdzie dotarł 8 stycznia 1953 roku. Do Portsmouth wrócił 11 lutego. 16 marca załadował w Norfolk (Wirginia) część stu samolotów [[Grumman Avenger]] przekazanych Royal Navy w ramach [[Mutual Defense Assistance Act]]. Do Norfolk wrócił ponownie 29 kwietnia, by załadować pozostałe samoloty. W lipcu "Perseus"„Perseus” został wyposażony w tymczasowe trybuny przeznaczone dla [[VIP]]ów i prasy, które były używane w czasie [[Coronation Fleet Review|przeglądu floty z okazji koronacji]] [[Elżbieta II|Elżbiety II]]<ref name=h2/>. W tym samym roku okręt odbył podróż na Daleki Wschód transportując żołnierzy i zapasy<ref name=h2>Hobbs, s. 82.</ref>.

20 stycznia 1954 roku na pokład przyleciała [[706 Naval Air Squadron|706 eskadra]], jednostka drugiego rzutu, by przeprowadzić próby helikoptera [[Westland Whirlwind (śmigłowiec)|Whirlwind]] w wersji [[ZOP]]<ref>Sturtivant, s. 36–37.</ref>. Okazały się one tak pomyślne, że eskadra została później przemianowana na [[845 Naval Air Squadron|845.]] eskadrę, a "Perseus"„Perseus” przewiózł ją na Maltę w kwietniu 1954 roku. Okręt kontynuował rejs z zapasami przeznaczonymi dla Korei do Singapuru. Po powrocie na Wyspy Brytyjskie został przesunięty do rezerwy 12 lipca. Admiralicja planowała przerobienieprzebudowę go na okręt-bazę okrętów podwodnych i kadłub został przeholowany do Belfastu w celu rozpoczęcia prac w 1955 roku. Cięcia związane z [[1957 Defence White Paper]] spowodowały anulowanie przeróbki. Okręt został przeholowany do [[Gare Loch]], gdzie miał czekać na decyzję o dalszych losach. "Perseus"„Perseus” został sprzedany na złom w maju 1958 roku i przeholowany do [[Port Glasgow]], gdzie rozpoczęto prace złomowe<ref>Hobbs, s. 82, 85.</ref>.

* {{Cytuj książkę | nazwisko = Lenton | imię = H. T. | tytuł = British & Commonwealth Warships of the Second World War | wydawca = Naval Institute Press | miejsce = Annapolis, Maryland | rok = 1998 | isbn = 1-55750-048-7 | język = en }}

* {{Cytuj książkę | nazwisko = Brown | imię = D .K. | tytuł = The Design and Construction of British Warships 1939-1945 | wydawca = Conway | data = 1996 | tom = 1: Landing Craft and Auxiliary Vessels | język = en }}