Między lipcem, a wrześniem 1919 rrokuroku na rosyjskim Dalekim Wschodzie została sformowana Azjatycka Dywizja Konna. Wchodziła w skład Korpusu Azjatyckiego [[Armia Dalekowschodnia|Armii Dalekowschodniej]] [[ataman]]a [[generał]] [[Grigorij Siemionow|Grigorija Siemionowa]]. Składała się z trzech brygad: 1 i 2 brygady konnej oraz brygady konno-artyleryjskiej. Na jej czele stanął gen. [[Roman von Ungern-Sternberg]]. Na początku listopada 1919 roku dywizja została rozformowana, a na jej bazie utworzone dwie samodzielne brygady konne: azjatycka i mongolsko-buriacka. W tym czasie gen. Ungern opracował plan zajęcia terytorium Mongolii, wyparcia stamtąd sił chińskich i samemu przejęcia władzy. W tym celu zawarł sojusz z przedstawicielami mongolskiej arystokracji. Jesienią 1919 r. jego wojska przekroczyły granicę mongolską. Za ten samowolny czyn zostały one wykluczone ze stanu Armii Dalekowschodniej. Generałowi von Ungern-Sternbergowi podporządkowały się inne rosyjskie i kozackie białe oddziały wojskowe w Mongolii – [[pułkownik]]a N. N. Kazagrandi, atamana Kozaków jenisejskich I. G. Kazancewa i [[esauł]]a A. P. Kajgorodowa. Na początku lutego 1920 r. Azjatycka Brygada Konna została przekształcona z powrotem w Azjatycką Dywizję Konną w składzie 1 i 2 brygady konnej. W skład 2 brygady weszła dotychczas samodzielna buriacka brygada konna. Liczebność wahała się w granicach od 3,5 do 7 tysięcy żołnierzy. Większość z nich stanowili Azjaci. Uzbrojenie było bardzo zróżnicowane. W pierwszych dniach lutego 1920 roku dywizja zaatakowała chińskie wojska republikańskie, zajmujące stolicę Mongolii [[Ułan Bator|Urgę]], zdobywając miasto. Z niewoli chińskiej został oswobodzony świecki i religijny władca Mongolii [[Bogda Chan]]. W dowód wdzięczności nadał gen. von Ungern-Sternbergowi tytuł wana i [[Chan (władca)|chana]] oraz uczynił go głównodowodzącym wojskami mongolskimi. Wprawdzie dowódca dywizji pod koniec lutego formalnie przywrócił władzę Bogda Chanowi, lecz faktycznie sam stał się dyktatorem Mongolii, prowadząc z jej terytorium działania wojenne przeciwko Chińczykom i [[bolszewicy|bolszewikom]]. Z pomocą mongolskich feudałów przeprowadził pobór rekrutów, zbrojenie i szkolenie tworzonej armii. Początkowo wraz z oddziałami mongolskimi odparł atak 10-tysięcznego korpusu chińskiego. Wojska gen. Ungerna dawały się jednak ludności mongolskiej coraz bardziej we znaki z powodu licznych grabieży, zabójstw, gwałtów. Tymczasem przeciwko nim wystąpiły wojska bolszewickie, w liczbie ok. 175 tys. ludzi, wezwane na pomoc przez mongolskich [[komunizm|komunistów]] z [[Mongolska Partia Ludowa|Mongolskiej Partii Ludowej]]. Generał Ungern uprzedził ofensywę, pierwszy atakując zajęte przez bolszewików obszary Przymorza. Główne uderzenie kawalerii pod jego komendą skierowane było na [[Kiachta|Kiachtę]] i [[Kiachta|Troickosawsk]]. Jednakże po początkowych sukcesach przewaga bolszewików zmusiła siły Ungerna do odwrotu do Mongolii. Pomimo tego nad [[Jezioro Gęsie|jeziorem Gęsim]] zdołały zniszczyć nieprzyjacielski batalion. W wyniku ciężkich walk poniosły jednak duże straty i częściowo zostały rozbite, zaś dowódca odniósł poważną ranę. Pod koniec lipca wojska bolszewickie zdobyły Urgę. Plany gen. Ungerna runęły, gdyż nie poparła go miejscowa ludność, a także nie otrzymał obiecywanej pomocy od Japończyków. W tej sytuacji zamierzał przezimować w zachodniej części Mongolii, a następnie przedostać się na [[Półwysep Krymski|Krym]], aby połączyć się z armią gen. [[Piotr Wrangel|Piotra Wrangla]]. Przeszkodził temu bunt części kadry oficerskiej, która 17 sierpnia zabiła gen. [[Boris Riezuchin|Borisa Riezuchina]], zaufanego towarzysza i zastępcę gen. Ungerna, a potem ostrzelała namiot samego dowódcy. Raniony, zdołał dotrzeć do obozu byłego sojusznika księcia [[Sunduj-Gun]]a, lecz ten kazał go związać i przekazał komunistom. 15 września w [[Nowosybirsk|Nowonikołajewsku]] doszło do jego procesu, na którym został skazany na karę śmierci.
