Canon de 194 mle GPF: Różnice pomiędzy wersjami

|kraj = {{państwo|FRA|1870}}

|producent = [[Schneider-Creusot]]

|typ pojazdu = [[działoDziało samobieżne]]

|masa = bojowa: 29. 600 kg

|prędkość = km/h

|użytkownicy = [[III Republika Francuska|Francja]], [[III Rzesza|Niemcy]]

Podobnie jak współczesny mu ''Gun Carrier Mark I'', pojazd powstał w odpowiedzi na wątpliwości czy w przypadku przełamania statycznej linii frontu I wojny światowej i przejścia do wojny manewrowej (a właśnie do takiego zadania zaprojektowano i zbudowano pierwsze [[czołg]]i) ciężka [[artyleria polowa]] będzie w stanie podążać za szybko nacierającą piechotą i kawalerią. Początkowo eksperymentowano z różnymi pomysłami ale bardzo szybko okazało się, że tylko [[gąsienicowy układ bieżny]] może zapewnić odpowiednią mobilność w trudnych warunkach terenowych.

Pierwsze pojazdy tego typu powstały w zakładach firmy [[Schneider-Creusot]], a prace rozwojerozwojowe były całkowicie niezależne od ówczesnego francuskiego programu czołgowego. Pierwotnie planowano uzbroić pojazd w armatę 155 mm ale ostatecznie zdecydowano się na długolufową armatę 194 mm.

W porównaniu z ''Gun Carrier Mark I'', Canon de 194 był bronią zdecydowanie bardziej udaną, zastosowano szereg oryginalnych rozwiązań takich jak pneumatyczny [[oporopowrotnik]] automatycznie dostosowujący się do kąta podniesienia lufy, hamulce hydrauliczne i prosty układ kierowniczy przez co pojazdem mogła kierować tylko jedna osoba (angielski[[Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii|brytyjski]] ''Gun Carrier Mark I'' odziedziczył układ napędowy i sterowniczy z ówczesnych ciężkich czołgów angielskichbrytyjskich i do jego kierowania potrzebne były cztery osoby -– kierowca główny, dwóch "gąsiennicowych"„gąsiennicowych” i hamulcowy). Silnik znajdującyznajdował się w tylnej części pojazdu pod mechanizmem podnoszenia lufy, ale kierowca znajdował się na przodzie pojazdu. Z tyłu Canon de 194 umieszczonyumieszczono mały dźwig do podnoszenia amunicji. Wadą takiego rozwiązania było to, że uniemożliwiało to osiągnięcie maksymalnego kąta elewacji lufy co powodowało zmniejszenie zasięgu armaty ale niezwykła jak na czasy I wojny światowej mobilność pojazdu o tak wielkiej mocy ognia niwelowała częściowo tą wadę.

Uzbrojenie pojazdu stanowiła armata 194 mm, wyprodukowano także kilka egzemplarzy uzbrojonych w moździerz Mortier de 280 (zmodyfikowana wersja [[Mortier de 280 modèle 1914mm Schneider]]), w tej wersji pojazd ten nosił oznaczenie '''M 280 sur chenilles''', ale po I wojnie światowej wszystkie pojazdy tej wersji zostały przezbrojone na armatę 194 mm. Maksymalny zasięg działa wynosił prawie 21 km, a pocisk ważył prawie 79 kg.

Canon de 194 zostały użyte bojowo pod koniec I wojny światowej i około 50 sztuk tej broni było wyposażeniu Armii Francuskiej w momencie wybuchu II wojny światowej. Po [[Rozejm w Compiègne (1940)|upadku Francji]] armaty te zostały przejęte przez [[Wehrmacht]] gdzie służyły pod nazwą '''19.4cm,4 cm Kanone 485 (f) auf Selbstfahrlafette'''. Były używane głównie do celów szkoleniowych w garnizonach położonych na terenie Francji, ale przynajmniej trzy armaty tego typu były na wyposażeniu 84 pułkuPułku artyleriiArtylerii WermachtuWehrmachtu i zostały użytego bojowo w [[1942]] na terenie [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|Związku Radzieckiego]].

* Chant, Chris (2005), ''Artillery'', Amber Books, {{ISBN|1-904687-41-5}}.

* [http://ww2photo.mimerswell.com/gun/fr/ha/194%20mle%20gpf.htm Zdjęcia {{YouTube|YJfUrIrYNRY|Canon de 194 mle GPF]}} {{lang|en}}