Jerzy z Antiochii: Różnice pomiędzy wersjami

W kolejnych latach Jerzy wielokrotnie pojawia się jako dowodzący podczas działań wojennych związanych z ekspansją sycylijskiego królestwa Rogera II. W latach 1134–1135 zajął wyspę [[Dżerba|Dżerbę]], czyniąc pierwszy krok w celu usadowienia się Normanów na wybrzeżu afrykańskim. W 1143 r. podjął nieudaną próbę zdobycia [[Trypolis]]u, zdołał jednak zająć to miasto w 1146 r. W następnym roku Jerzy wyruszył przeciwko [[Cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]], m.in. zmusił do kapitulacji [[Korfu]] oraz splądrował duże obszary Grecji. Przy okazji sprowadził na Sycylię tamtejszych wytwórców [[jedwab]]iu<ref group="uwaga">patrz: [[Wojny Bizancjum z Normanami#Trzeci najazd na Bałkany (1147-1149)|Trzeci najazd na Bałkany]]</ref>, przełamując w ten sposób monopol bizantyński w Europie. W 1148 r. Jerzy ponownie wyruszył do Afryki przeciwko Zirydom i w ciągu miesiąca zajął Mahdiję, [[Susa (Tunezja)|Soussę]], [[Safakis|Sfax]], [[Kabis|Gabes]] – w ten sposób wybrzeże ifrikijskie od Trypolisu aż po [[Al-Watan al-Kibli|przylądek Bon]] znalazło się pod władzą normańską. Podboje te, wraz z ekspansją [[Almohadzi|Almohadów]] ze wschodu, doprowadziły do upadku państwa zirydzkiego (wkrótce potem, w 1160 r., Almohadzi wyparli też Normanów z opanowanych przez Jerzego terytoriów). W międzyczasie Bizancjum zaatakowało Korfu i w 1149 r. Jerzy ponownie poprowadził wyprawę na północ, tym razem lądując pod [[Konstantynopol]]em i pustosząc jego okolice. Wkrótce potem, zapewne w 1151 r. zmarł.

 

 

{{uwagi}}