|
|dewiza =
|1. tytuł = [[Władcy Norwegii|król Norwegii]]
|1. od = [[1067]]
|1. do = [[22 września]] [[1093]]
|1. koronacja =
|1. poprzednik =
|1. następca =
|dynastia = [[Ynglingowie]]
|data urodzenia = ok. [[1050]]
|miejsce urodzenia =
|data śmierci = [[22 września]] [[1093]]
|miejsce śmierci =
|przyczyna śmierci =
|wikicytaty =
}}
'''Olaf III Pokojowy''', zwany również '''Spokojnym''' lub '''Cichym''', ([[język norweski|norw.]] ''Olav Haraldsson, Olav Kyrre'') (ur. ok. [[1050]], zm. [[22 września]] [[1093]]) – [[władcy Norwegii|król Norwegii]] w latach [[1067]]-[[1093]] (do [[1069]] wspólnie z [[Magnus II Haraldsson|Magnusem II]]), pochodzący z dynastii [[Ynglingowie|Yngling]].
Urodzony ok. 1050 r., pozamałżeński syn króla [[Norwegia|Norwegii]] [[Harald III SurowySrogi|Haralda III Hardrady]], jego matką była jedna z nałożnic króla Haralda, Thora Thorbergsdotter. Jego rodzonym bratem był król Magnus II Haraldsson, współpanujący w latach 1066-1069.
Olaf wspólnie ze swym ojcem, królem Haraldem III i bratem Magnusem wziął udział w wyprawie na Anglię w [[1066]] r., która miała się zakończyć podbiciem Anglii przez Haralda III, który zgłosił pretensje do [[władcy Anglii|tronu angielskiego]] po śmierci króla [[Edward Wyznawca|Edwarda Wyznawcy]] z dynastii anglosaskiej. Jednak w [[bitwa pod Stamford Bridge|bitwie pod Stamford Bridge]] ([[25 września]] [[1066]]) norwescy [[wikingowie]] ponieśli klęskę w walce [[Harold II|Haroldem II]], podczas bitwy zginął ojciec Olafa. Po bitwie obie strony zawarły pokój, gdyż Anglii groziła kolejna inwazja, tym razem ze strony [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelma]] [[książęta Normandii|księcia Normandii]]. Bracia Olaf i Magnus odpłynęli do Norwegii zabierając ze sobą resztki wojska, jakie uratowały się z pogromu pod Stamford Bridge.
Po powrocie do Norwegii Olaf i Magnus zostali wybrani królami, przy czym starszy z braci Magnus zarządzał zachodnią częścią kraju, a Olaf wschodnią. Wspólne rządy w królestwie trwały do czasu śmierci Magnusa II w [[1069]] r. Klęska Norwegów w 1066 r. w Anglii, gdzie zginęło ponad 4.000 wikingów, złamała ich [[potencjał militarny]] i zatrzymała trwającą od końca [[VIII wiek|VIII w.]] ekspansję na wyspy brytyjskie. W tej sytuacji Olaf podpisał układ pokojowy nowym [[władcy Anglii|królem Anglii]] Wilhelmem Zdobywcą, a także z [[władcy Danii|królem Danii]] [[Swen II Estrydsen|Swenem II]], którego córkę [[Ingrida Duńska|Ingridę]] pojął za żonę.
Olaf dbał o rozwój swego kraju, dzięki jego staraniom około [[1070]] r. ponownie [[lokacja (historia)|lokowane]] zostało miasto [[Bergen]], które po czasie stało się jednym z głównych grodów w kraju. Król założył biskupstwa w Bergen i Nidaros (dzisiejsze [[Trondheim]]), gdzie również ufundował nowe kościoły. Ponadto dzięki królowi w kraju powstały pierwsze [[gildia (historia)|gildie kupieckie]]. Za panowania Olafa prawdopodobnie po raz pierwszy zostały spisane obowiązujące w królestwie prawa, a co ciekawe, król Olaf był pierwszym władcą Norwegii, który umiał czytać i pisać.
Król Olaf III zmarł [[22 września]] [[1093]] r., został pochowany w Trondheim.
Jedyną żoną króla była wspomniana wcześniej księżniczka duńska Ingrida, poślubiona w [[1070]]. Z tego małżeństwa król nie miał dzieci, jednak z pozamałżeńskiego związku król miał syna Magnusa, imię matki Magnusa nie jest znane.
Po śmierci Olafa III władzę w Norwegii objęli wspólnie syn [[Magnus III Bosy|Magnus zwany Bosym]] oraz bratanek Olafa III, [[Haakon Magnusson|Haakon Toresfostre]].
| 