Elżbieta Bareja: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Popups: Ujednoznacznienie linku z Tor na tor (pierwiastek) |
|||
Linia 16:
W [[1971]] odbyła 5-miesięczny staż naukowo-techniczny we Francji, w dziedzinie poszukiwań złóż uranu.
W [[1974]] ukończyła podyplomowe studium mineralogii petrografii surowców mineralnych na Wydziale Geologiczno-Poszukiwawczym [[
Podczas wieloletniej pracy w Instytucie Geologicznym uczestniczyła w wielu badaniach i pracach poszukiwawczych pierwiastków promieniotwórczych w Polsce. W latach [[1972]]-[[1977]] zajmowała się m.in. mineralizacją uranową w utworach górnokarbońskich południowo-wschodniej części Niecki Śródsudeckiej (rejon [[Głuszyca]] – [[Nowa Ruda]]), w utworach cechsztynu na obszarze monokliny przedsudeckiej oraz w pstrym piaskowcu syneklizy perybałtyckiej (rejon [[Krynica Morska|Krynicy Morskiej]]).
Linia 22:
Najważniejszym obiektem badań Elżbiety Barei była jednak w tym czasie mineralizacja uranowa w [[łupki dictyonemowe|łupkach dictyonemowych]] obniżenia podlaskiego. Efektem tych prac była dokumentacja geologiczna złoża rud uranu ''Rajsk'' w łupkach dolnego [[ordowik]]u, w rejonie [[Bielsko Podlaskie|Bielska Podlaskiego]] (północna część obniżenia podlaskiego). Dokumentacja ta wykonana została w [[1976]], wspólnie z [[Marian Sałdan|Marianem Sałdanem]] i [[Ryszard Strzelecki|Ryszardem Strzeleckim]]. W 1977 uzyskała ona zespołową Nagrodę II Stopnia [[Państwowa Rada ds. Wykorzystania Energii Atomowej|Państwowej Rady ds. Wykorzystania Energii Atomowej]]. Kilkuletnie badania podsumowano w 1977 opracowaniem ''Wyniki poszukiwań geologicznych złóż pierwiastków rzadkich na obszarze północno-wschodniej części obniżenia podlaskiego''. Opracowanie to wyróżniono II miejscem w VI Konkursie na najlepsze opracowanie geologiczne w 1977 roku w resorcie [[Centralny Urząd Geologii|Centralnego Urzędu Geologii]], zorganizowanym przez Zarząd Oddziału [[Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Górnictwa|Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Górnictwa]] w Warszawie.
Po reorganizacji Instytutu Geologicznego w 1977, E. Bareja została Kierownikiem Pracowni Geologii Złóż Rud Pierwiastków Promieniotwórczych w Zakładzie Geologii Złóż Rud Metali. Do roku [[1983]] kierowała zespołem prowadzącym poszukiwania złóż rud uranu w utworach [[trias]]u syneklizy perybałtyckiej. Za wyniki tych badań w [[1984]] zespół otrzymał Nagrodę Prezesa Centralnego Urzędu Geologii. W latach 1977-1984 Elżbieta Bareja badała również wystąpienia uranu, [[tor (pierwiastek)|
W [[1979]] uzyskała stopień doktora nauk przyrodniczych w zakresie geologii za pracę ''Petrografia łupków dictyonemowych i ich mineralizacja na obszarze obniżenia podlaskiego''. Promotorem był doc. dr Marian Sałdan z IG, a recenzentami – prof. dr hab. [[Hubert Gruszczyk]] z AGH oraz doc. dr [[Henryk Pendias]] z IG. W 1984 otrzymała stopień Dyrektora Górniczego III stopnia.
Linia 51:
== Źródła ==
* Bareja E., 2015, Praca z [[
{{SORTUJ:Bareja, Elżbieta}}
| |||