Wyzwolenie Tezeusza: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne |
m WP:SK, drobne merytoryczne |
||
Linia 32:
== Treść opery ==
Fedra, druga żona Tezeusza, próbuje usidlić także jego syna, a gdy młodzieniec z miłości do Arycji nie chce ulec macosze, oskarża go przed mężem o próbę gwałtu. Rozgniewany heros wysyła więc Hipolita, aby walczył z potworem nękającym ich państwo. Chłopiec jednak ginie, a jego śmierć mści Teramenes, który zabija Fedrę. Musi jednak i on ponieść za ten czyn śmierć. Arycja, która straciła ukochanego łączy się zatem w czułym uścisku ze świeżo owdowiałym bohaterem<ref name="PK1001">{{Cytuj książkę |nazwisko= Kamiński |imię=Piotr |tytuł= Tysiąc i jedna opera |tom=1 | wydawca = Polskie Wydawnictwo Muzyczne (PWM)| miejsce = Kraków| rok = 2008 |strony= 961-962 |isbn = 9788322409015}}</ref>.
== Komentarz ==
Opera powstała jako trzecia z cyklu krótkich opartych na wątkach mitologicznych dzieł Dariusa Milhauda na zamówienie Emila Hertzki, który zamówił dwie z nich. Bywa wystawiana najczęściej wraz z innymi, podobnie krótkimi formami operowymi: ''[[Porwanie Europy (Op. 94)|Porwaniem Europy]]'' (''L'Enlèvement d'Europe'') trwającym około 9. minut i ''[[Porzucenie Ariadny|Porzuceniem Ariadny]]'' (''L'abandon d'Ariane''), trwającym około 6. minut. Te krótkie utwory można traktować jako formę odpowiedzi Milhauda na [[Richard Wagner|postwagnerowski]] gigantyzm. Wykraczają one jednak daleko poza formę tylko muzycznego żartu. Kompozytor wraz z librecistą zadbali tutaj o dopracowanie szczegółów{{r|PK1001}}.▼
▲Opera powstała jako trzecia z cyklu krótkich opartych na wątkach mitologicznych dzieł Dariusa Milhauda na zamówienie Emila Hertzki. Bywa wystawiana najczęściej wraz z innymi, podobnie krótkimi formami operowymi: ''[[Porwanie Europy (Op. 94)|Porwaniem Europy]]'' (''L'Enlèvement d'Europe'') trwającym około 9. minut i ''[[Porzucenie Ariadny|Porzuceniem Ariadny]]'' (''L'abandon d'Ariane''), trwającym około 6. minut. Te krótkie utwory można traktować jako formę odpowiedzi Milhauda na [[Richard Wagner|postwagnerowski]] gigantyzm. Wykraczają one jednak daleko poza formę tylko muzycznego żartu. Kompozytor wraz z librecistą zadbali tutaj o dopracowanie szczegółów{{r|PK1001}}.
{{Przypisy}}
| |||