Oblężenie Adrianopola: Różnice pomiędzy wersjami

Twierdza adrianopolska, ufortyfikowana z pomocą niemieckich inżynierów uchodziła za niezwykle trudną do zdobycia. Składała się z trzech linii obrony. Pierwszą linię obrony, znajdującą się w odległości 9-11 km od centrum miasta tworzył kompleks betonowych bunkrów (część z nich powstała w czasie [[Wojna rosyjsko-turecka (1828-18291828–1829)|wojny rosyjsko-tureckiej 1828-1829]]), połączonych [[transzeja]]mi o głębokości 4 metrów i wspartych artylerią polową. Główna linia obrony rozciągała się w odległości 500-3000 m od centrum miasta i składała się z kilku fortów ziemnych i 4 fortów żelbetonowych, rozmieszczonych w odległości około kilometra od siebie. Między fortami rozciągały się linie okopów i ufortyfikowane stanowiska dla artylerii. Trzecia linia obrony znajdowała się w centrum miasta. Obroną dowodził generał artylerii Ferik Mehmed Şükrü Pasza (absolwent francuskiej [[École Spéciale Militaire de Saint-Cyr|akademii wojskowej w St Cyr]]), mając do dyspozycji sześć pułków piechoty liniowej, pięć pułków artylerii, dwa bataliony inżynieryjne, pięć szwadronów kawalerii i szereg mniejszych jednostek – łącznie ok. 70 000 żołnierzy, wyposażonych w 340 działa różnego kalibru.

Zadanie zdobycia Adrianopola otrzymała część 2 armii bułgarskiej (dow. gen. [[Nikołaj Iwanow (generał)|Nikoła Iwanow]]), w składzie 8 tundżańskiej dywizji piechoty i 9 pleweńskiej dywizji piechoty. Wobec braku odpowiedniej artylerii oblężniczej w armii bułgarskiej, pomoc nadeszła ze strony Serbii, która skierowała pod Adrianopol w początkach listopada 1912 roku dwie dywizje piechoty (timocką i dunajską). W lutym 1913 roku pod Adrianopol dotarły 24 nowoczesne serbskie [[Haubica|haubice]] 120-150 mm. W czasie oblężenie strona bułgarska wykorzystała po raz pierwszy [[samolot|aeroplany]], z których zrzucano [[Granat (broń)|granaty]] na pozycje tureckie.

{{DEFAULTSORTSORTUJ:Adrianopol}}