Wersja z 18:09, 3 gru 2016 edytuj Paweł Ziemian BOT (dyskusja \| edycje) Boty 1 384 760 edycji m zamieniam magiczny ISBN na szablon ← poprzednia edycja		Wersja z 16:27, 26 lut 2017 edytuj anuluj edycję Deep21 (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 11 530 edycji m drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 25: \|data ordynacji = \|data święceń = [[1511]] \|data nominacji = 29 maja [[1514]] \|data sakry = 18 lutego [[~~1514~~1515]] \|data patriarchatu = \|data kreacji = Linia 47: Zaraz po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę w [[Kuria Rzymska\|kurii rzymskiej]], zostając kanclerzem [[kardynał]]a [[Fryderyk Jagiellończyk\|Fryderyka Jagiellończyka]], który nadał mu, pomimo że nie był duchownym, szereg beneficjów kościelnych, w tym archidiakonat krakowski. Po śmierci kard. Fryderyka trafił na dwór [[biskupi poznańscy\|biskupa poznańskiego]], [[Jan Lubrański\|Jana Lubrańskiego]], gdzie przebywał w latach 1503-1506. Następnie trafił do kancelarii koronnej króla [[Zygmunt I Stary\|Zygmunta Starego]], w służbie którego wielokrotnie posłował jako [[sekretarz królewski]] na [[Węgry]], [[Wołoszczyzna\|Wołoszczyznę]] i [[Pomorze]]. Podczas swojej służby otrzymał od króla liczne nadania. W roku 1511 przyjął święcenia kapłańskie, a w roku ~~1514~~1515 sakrę biskupią, przyjmując godność biskupa [[Przemyśl\|przemyskiego]], a rok później został podkanclerzym koronnym (urząd ten sprawował do śmierci). W roku 1515 wraz z kanclerzem koronnym [[Krzysztof Szydłowiecki\|Krzysztofem Szydłowieckim]] był głównym twórcą ugody z [[Habsburgowie\|Habsburgami]]. Po śmierci Jana Lubrańskiego, w roku 1520 objął biskupstwo poznańskie, zrzekając się tronu w Przemyślu. W [[Wielkopolska\|Wielkopolsce]] przebywał jednak sporadycznie, poświęcając się polityce i pracy na dworze królewskim. W roku 1524 objął godność biskupa krakowskiego (będąc nadal biskupem poznańskim), a także nuncjusza apostolskiego i kolektora danin papieskich. W roku 1525 zrzekł się tronu biskupiego w Poznaniu, a także doprowadził do ugody między królem a [[Albrecht Hohenzollern (1490-1568)\|Albrechtem Hohenzollernem]]. Tomicki od roku 1524 jednocześnie pełnił funkcje biskupa krakowskiego i podkanclerzego koronnego, co było niezgodne z ówczesnym prawem polskim (były to tzw. ''[[incompatibilia]]''). Był z tego powodu jednym z głównych (obok Szydłowieckiego) przeciwników [[Ruch egzekucyjny\|ruchu egzekucyjnego]]. Piotr Tomicki należał do najważniejszych przedstawicieli polskiego renesansu. Studia we [[Włochy\|Włoszech]] i pobyt na dworze Jana Lubrańskiego, a także kontakty ze światłymi umysłami [[Europa\|Europy]], w tym z [[Erazm z Rotterdamu\|Erazmem z Rotterdamu]], ukształtowały w nim humanistyczne zainteresowania. Do głównych zasług Tomickiego należy jego mecenat nad artystami. Na jego polecenie [[Stanisław Górski]] spisał ''[[Acta Tomiciana]]'' – zbiór dokumentów z czasów sprawowania przez Tomickiego urzędu podkanclerskiego, na Akademii Krakowskiej utworzył Katedrę Prawa Rzymskiego oraz wprowadził nauczanie [[język grecki\|greki]] i [[język hebrajski\|hebrajskiego]]. W Wielkopolsce ufundował cenne płyty nagrobne: stryjowi w [[Szamotuły\|Szamotułach]] i ojcu w Tomicach.

Piotr Tomicki: Różnice pomiędzy wersjami