Aleksander Kokoszyn: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m Zmiana nazwy kategorii: Kategoria:Funkcjonariusze stalinowskiego aparatu represji w Polsce 1944-1956 → Kategoria:Funkcjonariusze stalinowskiego aparatu represji w Polsce (1944–1956) (przy użyciu QRC)
drobna redakcyjna zmiana
Linia 29:
W latach 1945-1946 Zastępca Szefa Wydziału Informacji [[Łódzki Okręg Wojskowy|Łódzkiego Okręgu Wojskowego]], a do grudnia 1948 Szef Wydziału I GZI WP, odpowiedzialnego za ochronę kontrwywiadowczą Instytucji Centralnych [[Ministerstwo Obrony Narodowej|Ministerstwa Obrony Narodowej]]. Następnie w latach 1949-1956 pełnił funkcję zastępcy dowódcy [[Wojskowy Korpus Górniczy|Wojskowego Korpusu Górniczego]]. Jego zastępcą do spraw [[kontrwywiad]]u został pułkownik [[Tadeusz Pietrzak]], późniejszy Komendant Główny [[Milicja Obywatelska|MO]].
 
8 grudnia 1956 [[towarzysz]] A.Kokoszyn zastąpił na stanowisku Szefa GZI MON pułkownika [[Karol Bąkowski|Karola Bąkowskiego]]. Jako nowy szef miał za zadanie zreorganizować tzw. Informację Wojskową oraz oczyścić jej strukturę z sadystów, na którzy stosowali zbrodnicze metody ([[tortury]]) podczas śledztwa. Działania te miały w doprowadzić do stworzenia nowej formacji, czyli [[Wojskowa Służba Wewnętrzna|Wojskowej Służby Wewnętrznej]]. Wraz ze zniesieniem [[Komitet do spraw Bezpieczeństwa Publicznego|KdsBP]] (na mocy Zarządzenia nr 347 Prezesa Rady Ministrów z 28 listopada 1956) organa tzw. Informacji Wojskowej w Siłach Zbrojnych PRL pozostały w MON, a organa Informacji Wojsk Wewnętrznych (tj. [[Wojska Ochrony Pogranicza]] i [[Korpus Bezpieczeństwa Wewnętrznego]]) przeniesiono do [[Ministerstwo Spraw Wewnętrznych]]. Na mocy Zarządzenia nr 01 Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 stycznia 1957 o powołaniu Wojskowej Służby Wewnętrznej Główny Zarząd Informacji i całość komórek organizacyjnych tegoż został zniesiony. Aleksander Kokoszyn 14 stycznia 1957 stanął na czele nowej formacji (WSW). Kierował nią aż do listopada 1964, w międzyczasie awansując do stopnia generała dywizji.
 
W latach 1965-1967 był sekretarzem Komitetu Partyjnego Instytucji Centralnych MON, w latach 1967-1970 prezesem Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych PRL, a w latach 1959-1968 zastępcą członka [[Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej|Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]].