|
== Strony konfliktu ==
Marka Antoniusza w konflikcie z Oktawianem wsparli żona [[Fulwia]] oraz brat [[Lucjusz Antoniusz]]. [[Fulwia]] oraz wybrany na konsula [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusz]] nie byli zadowoleni z działań Oktawiana i zamierzali sami przejąć jego zadania. Ich interwencja spowodowała cofnięcie przez Oktawiana wywłaszczenia senatorów. Nie odpowiadało to weteranom, którzy otrzymywali mniejsze nadziały. Wszelkie próby rozwiązania konfliktu pomiędzy Oktawianem i Markiem Antoniuszem skończyły się niepowodzeniem. Doprowadziło to w 40 r. p.n.e. do sytuacji, w której weterani sami zdecydowali się przejąć inicjatywę. Zebrali się w Rzymie i zażądali upublicznienia traktatów zawartych pomiędzy oboma władcami. Po zapoznaniu się z tymi dokumentami, zamierzali decydować na temat swojej przyszłości. Ich żądania zostały wyśmiane przez [[Fulwia|Fulwię]] i [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusza]]. Upokorzeni weterani przeszli wtedy na stronę Oktawiana i rozpoczęli zbrojenia, podejmując akcje militarne. W odpowiedzi Lucjusz przy pomocy swojego brata zebrał armię, którą zamierzał zaatakować przeciwników.
== Przebieg wojny ==
Pierwszy krok wykonał Oktawian, który pomaszerował na miasto Nursia, a następnie zajął Sentinum. [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusz]] tymczasem ruszył na [[Rzym]]. Po dotarciu do miasta został do niego wpuszczony przez wartowników. W Rzymie wypowiedział się ostro przeciwko triumwiratowi, nazywając Oktawiana oraz Lepidusa zbrodniarzami. Lud rzymski uznał go wówczas za swojego przywódcę i oficjalnie wypowiedział wojnę Oktawianowi.
Pierwszym celem [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusza]] było niedopuszczenie do połączenia sił Oktawiana i Salvideniusza Rufusa, za którego armią podążały siły Gajusza Pollio oraz Publiusza Ventidiusa Bassusa. W tej sytuacji doradca i zaufany przyjaciel Oktawiana, [[Marek Agrypa|Agryppa]], skierował uwagę [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusza]] na strategicznie ważne miasto Satrium, które znalazło się w jego zasięgu. Plan powiódł się i [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusz]] skierował się przeciwko Agrylli. Wówczas wojska Salvideniusza wyszły na tyły [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusza]], zamykając mu drogę odwrotu. Unikając walki, [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusz]] schronił się w mieście [[Peruzja]].
== Oblężenie Peruzji ==
[[Plik:Perugiaarcoetrusco.jpg|thumb|Brama etruska w Peruzji]]
W kierunku Peruzji wyruszyły połączone siły [[Marek Agrypa|Agryppy]], Salvideniusza i Oktawiana. Wcześniej wojska [[Gajusz Pollio|Gajusza Pollio]] oraz Ventidiusa nieskutecznie próbowały dostać się do miasta. Podobnie nieudaną akcję przeprowadzili żołnierze [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusza]], którzy nocą dwukrotnie bez sukcesu próbowali wydostać się z Peruzji. Wkrótce też wojskom [[Lucjusz Antoniusz|Lucjusza]] zaczęły kończyć się zapasy żywności, zakazano wtedy wydawać pożywienie niewolnikom. Pomimo zastosowania tych środków ostrożności, coraz częściej dochodziło do zgonów w wyniku niedożywienia, co znacznie pogorszyło nastroje wśród żołnierzy.
Nastroje w armii Oktawiana również nie były najlepsze. Po obozie krążyła plotka, jakoby władca nakazał stracić jednego z żołnierzy, w wyniku nieporozumienia podczas widowiska teatralnego. Sytuacja doprowadziła do gniewnej reakcji wśród poddanych Oktawiana, a kilku z żołnierzy własnoręcznie zamierzało go zabić. W tym momencie rzekomo stracony żołnierz pojawił się cały i zdrowy, co uspokoiło napiętą sytuację. Po drugiej stronie barykady doszło natomiast do licznych dezercji. Trudną sytuację wykorzystał Oktawian, którego siły z zaskoczenia zajęły miasto.
[[Lucjusz Antoniusz]] oraz [[Fulwia]] zostali ułaskawieni, musieli jednak udać się na wygnanie. Członkowie rady miejskiej Peruzji w kilka dni po zajęciu miasta na rozkaz Oktawiana zostali straceni. Ponad 300 senatorów i członków możnych rodów, którzy współpracowali z [[Lucjusz Antoniusz|Lucjuszem]] [[15 marca]] 40 r. p.n.e., zostało skazanych i złożonych w ofierze na ołtarzu boskiego [[Gajusz Juliusz Cezar|Cezara]] w rocznicę jego śmierci. Oktawian wypowiedział wówczas błagającym go o życie słowa (według [[Swetoniusz]]a, ''Divus Augustus'', 15): ''Moriendum est'' – (''Trzeba umrzeć''). Peruzję władca oddał swoim żołnierzom. Z obawy przed rabunkiem jeden z mieszkańców podpalił własny dom, co doprowadziło do pożaru miasta, które z wyjątkiem świątyni Wulkana całkowicie spłonęło.
== Bibliografia ==
|
