Wojna polsko-niemiecka (1015–1018): Różnice pomiędzy wersjami

Konflikt ten był kontynuacją wygranej przez Polskę [[Wojna polsko-niemiecka 1007-1013|wojny polsko-niemieckiej 1007-1013]], po której Bolesław otrzymał w lenno ziemię milecką (z Budziszynem) i Łużyce, ale wkrótce odmówił wypełnienia swoich zobowiązań lennych. Wojska niemieckie były wspomagane przez sojuszników czeskich i lutyckich. Bolesław skoncentrował swoje wojska na Łużycach. Niemcy ponieśli ciężkie straty po przeprawie przez Odrę i na bagnach przy Bobrze. Kontrofensywa polska doszła pod [[Miśnia|Miśnię]], ale miasto nie zostało zdobyte. W tym samym czasie (sierpień 1015) wierne Bolesławowi Chrobremu oddziały [[Morawianie|morawskie]] wykonały dywersyjny atak na marchię południowo-wschodnią (dzisiejsza [[Austria]]), który co prawda zakończył się klęską (Morawianie w nieznanym miejscu zostali rozbici przez Bawarów wschodnich), jednakże uniemożliwił połączenie się księcia czeskiego [[Oldrzych (zm. 1034)|Udalryka]] z wojskami margrabiego marchii południowo-wschodniej [[Henryk I Mocny|Henryka Mocnego]] i ich wspólną akcję zbrojną na rzecz cesarza Henryka, walczącego wówczas na [[Śląsk]]u. Kolejna ofensywa niemiecka z 1017 r., ponownie wspomożona przez sojuszników, nie była w stanie zdobyć Głogowa i Niemczy na Śląsku, i ponownie poniosła ciężkie straty podczas odwrotu przez Miśnię do Merseburga. I tym razem Chrobry skorzystał z pomocy zbrojnej Morawian, nakazując im w czerwcu 1017, a więc jeszcze przed rozpoczęciem właściwej kampanii, dokonanie śmiałego wypadu na teren marchii południowo-wschodniej. Miesiąc później oddziały morawskie pod dowództwem [[Mieszko II Lambert|Mieszka II]] dokonały dywersyjnego najazdu na [[Czechy]]. Morawianie zdobyli bliżej nieokreślony gród, lecz podczas odwrotu z wielkimi łupami zostali zaatakowani i pobici w polu przez siły Henryka Mocnego. Tak jak w roku 1015 śmiały i niespodziewany atak przyniósł oczekiwany skutek: Bawarzy wschodni nie ruszyli wraz z armią cesarza Henryka na [[Polska|Polskę]], lecz zdecydowali się strzec swoich granic na południu Czech<ref>Stanisław Zakrzewski ''Bolesław Chrobry Wielki'', wyd. Universitas 2006, s. 285 i 288–289</ref>. Wojna zakończyła się [[pokój w Budziszynie|pokojem w Budziszynie]], który oddawał Polsce ziemie łużycką i milecką na własność (a nie jako lenno).