Focke-Wulf Fw 200: Różnice pomiędzy wersjami

|producent = [[Focke-Wulf Flugzeugbau GmbH|Focke-Wulf]]

|typ = [[Samolot obserwacyjny|samolot patrolowy]] dalekiego zasięgu]]

'''Focke-Wulf Fw 200 Condor''' – [[Niemcy|niemiecki]] morski [[Samolot obserwacyjny|samolot patrolowy]] i [[samolot bombowy|bombowy]] z okresu [[II wojna światowa|II wojny światowej]].

Pierwotnym przeznaczeniem tej maszyny były długodystansowe loty pasażerskie. W 1938 roku na całym świecie głośnym echem odbiły się jego przeloty bez międzylądowania – w 10-11 sierpnia z Berlina (Berlin-Staaken) do Nowego Jorku (Floyd Bennett Field) w czasie 24 godzin i 56 minut oraz powrotny na tej samej trasie, 13 sierpnia w czasie 19 godzin i 47 minut<ref name="uboat"/>. Z chwilą wybuchu II wojny światowej przystosowany został do pełnienia roli morskiego samolotu patrolowego dalekiego zasięgu. Fw 200C, który używany był do tego celu, powstał na bazie zamówionej przez [[Japonia|Japonię]] w [[1939]] roku wersji tej maszyny przeznaczonej do dalekodystansowych morskich zadań rozpoznawczo-bombowych. W ciągu całej II wojny światowej wyprodukowano 276 egzemplarzy tej maszyny. Wadą samolotu były słabe osiągi (napęd stanowiły cztery [[silnik]]i BMW ''Bramo Fafnir 323R-2'' o mocy 1200 [[koń mechaniczny|KM]] każdy, budowane na licencji silników Pratt & Whitney ''Hornet''<ref>http://www.airpowerworld.info/bombers/focke-wulf-fw-200-condor.htm</ref> ) oraz słaba konstrukcja [[Kadłub (lotnictwo)|kadłuba]] (samolot często ulegał awariom w trakcie lądowania). Załogę stanowiło 7 lub 8 osób. Samolot mógł przenosić 2100 kg [[bomba|bomb]], planowano również wersję z udźwigiem bomb zwiększonym do 5400 kg<ref>[http://i60.tinypic.com/qoxge8.jpg Zdjęcie z jedną ze stron specyfikacji wersji C-3]</ref>. Wersja Fw 200C-8 w powiększonych gondolach silników przenosiły [[niekierowany pocisk rakietowy|pociski rakietowe]] [[Henschel Hs 293|''Hs 293'']]<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Murawski |imię = Marek J. |tytuł = Samoloty Luftwaffe 1933-1945 |wydawca = Wyd. Lampart |miejsce = Warszawa |rok = 1999 |tom = 1 |strony = 208 |isbn = 83-86776-01-3}}</ref>. Uzbrojeniem defensywnym Fw 200C były: [[działko]] [[Kaliber broni|kal.]] 20 mm, [[wielkokalibrowy karabin maszynowy|wkm]] kal. 13 lub 15 mm oraz do pięciu [[karabin maszynowy|km]] kal. 7,92 mm. "Złote lata" Fw 200C to okres 1940-1941, kiedy to maszyny te zadały duże straty flocie alianckiej w czasie wojny na Atlantyku (zatopiły statki o łącznym tonażu 363 000 BRT). Po roku 1943 większość maszyn pełniła służbę jako samolotsamoloty transportowytransportowe.

CondoryFW 200C Condor jako bombowce weszły na wyposażenie jednostki I./KG40, która weszła do akcji w kwietniu 1940{{odn|Holicki|2013|s=36}}. Ich debiutem w tej roli było uszkodzenie lotniskowca [[HMS Furious (1916) |HMS "Furious]]" 18 kwietnia 1940, a pierwszym dużym sukcesem zatopienie transportowca "Vandyck" (13&nbsp;241 [[Tona rejestrowa |BRT]]) koło [[Harstad]]u 9 czerwca 1940{{odn|Holicki|2013|s=36}}. 26 października 1940 Condory zbombardowały duży liniowiec [[RMS Empress of Britain (1930)|"Empress of Britain"]] (42&nbsp;348 BRT), co doprowadziło do jego zatopienia{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Najwięcej sukcesów w działaniach przeciw konwojom alianckim odniosły na początku 1941 roku, topiąc w styczniu 17, a w lutym 21 statków, nie licząc uszkodzonych{{odn|Holicki|2013|s=37}}. W ciągu tego roku Brytyjczycy wprowadzili jednak środki przeciwdziałania w postaci myśliwców wystrzeliwanych z katapult jednostek typu [[Catapult aircraft merchant|CAM]] i [[Fighter catapult ship|FCS]] oraz z [[lotniskowiec eskortowy |lotniskowców eskortowych]] (pierwszy: [[HMS Audacity|HMS "Audacity"]]){{odn|Holicki|2013|s=37}}. Podstawowym zadaniem Condorów stało się wówczas naprowadzanie okrętów podwodnych na wykryte konwoje, ewentualnie atakowanie samotnych statków{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Od marca 1943 ponownie używano Condorów jako bombowców morskich, w jednostce III./KG40, po wprowadzeniu wersji C-4 z celownikiem Lofte 7D umożliwiającym bombardowanie z dużej wysokości{{odn|Holicki|2013|s=37}}. Ostatnim poważniejszym sukcesem było zatopienie liniowców "Duchess of York" (20&nbsp;021 BRT) i "California" (16&nbsp;792 BRT) 11 lipca 1943{{odn|Holicki|2013|s=34, 38}}. Ostatnie sukcesy Condory odniosły we wrześniu 1943, po czym zostały zastąpione przez [[Heinkel He 177|Heinkle He 177]] i wycofano je z lotów patrolowych nad Atlantykiem na początku 1944{{odn|Holicki|2013|s=40}}. Bombowce z I./KG40 były też wykorzystywane od listopada 1942 do zaopatrywania wojsk niemieckich okrążonych [[bitwa stalingradzka|pod Stalingradem]]{{odn|Holicki|2013|s=37}}.