Związek Związków Zawodowych: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Mathiasrex (dyskusja | edycje) drobne techniczne |
poprawa linków |
||
Linia 2:
'''Związek Związków Zawodowych, ZZZ''' – powstał 25 maja [[1931]] w wyniku konsolidacji [[sanacja|prosanacyjnych]] [[związek zawodowy|związków zawodowych]]: syndykalistycznej [[Generalna Federacja Pracy|Generalnej Federacji Pracy]], solidarystycznej Konfederacji Gospodarczych Związków Zawodowych, części sanacyjno-socjalistycznego [[Centralne Zrzeszenie Klasowych Związków Zawodowych|Centralnego Zrzeszenia Klasowych Związków Zawodowych]] i nacjonalistycznych Polskich Związków Zawodowych „Praca” z Poznańskiego i Pomorza. Był jedną z trzech największych centrali związkowych w kraju (169 tysięcy członków w 1934 roku). ZZZ wydawał czasopisma: „[[Front Robotniczy (dwutygodnik syndykalistyczny)|Front Robotniczy]]”, „[[Front Pracownika Umysłowego]]”, „[[Front Górniczy Śląska i Zagłębia]]”, „[[Wiadomości Robotnicze]]”, „[[Głos Ludu (gazeta w Polsce)|Głos Ludu]]” oraz dziennik „[[Głos Powszechny]]”. Przy ZZZ działał [[Robotniczy Instytut Oświaty i Kultury imienia S. Żeromskiego]]<ref>Ruch zawodowy w Polsce. Zarys dziejów, pod red. Stanisława Kalabińskiego, Warszawa 1974, t. II cz. II, s. 88-91</ref>.
Główni działacze ZZZ: [[Jędrzej Moraczewski]] (prezes), [[Jerzy Szurig]] (sekretarz generalny), [[Stefan Kapuściński]] (działacz z Górnego Śląska), [[Kazimierz Zakrzewski (historyk)|Kazimierz Zakrzewski]] (sekretarz Okręgu Lwowskiego). Większość działaczy ZZZ związana była z lewicowo-sanacyjnym [[Związek Naprawy Rzeczypospolitej|Związkiem Naprawy Rzeczypospolitej]]<ref>Przemysław Waingertner, „Naprawa” 1926-1939. Z dziejów obozu pomajowego, Warszawa 1999, s. 162-163</ref>. W ZZZ działali też anarchiści: [[Tomasz Pilarski]] (Sosnowiec, od 1939 w Wydziale Centralnym ZZZ), [[Władysław Głuchowski]] (Częstochowa) i [[Wiesław Protschke]] (Lwów). Nie jest do końca jasne czy działalność anarchistyczna w ramach ZZZ odbywała się jawnie czy też w konspiracji przed kierownictwem.
Początkowo ZZZ udzielał poparcia obozowi rządzącemu i w zamian korzystał z poparcia administracji państwowej. Miał charakter reformistyczny, nie protestował przeciw sanacyjnemu autorytaryzmowi ani kapitalizmowi. Uchwalony na I Kongresie ZZZ program postulował zwiększenia roli państwa w gospodarce oraz zjednoczenie klasy robotniczej w niezależnych od partii związkach zawodowych. Negowano walkę klas, konflikty społeczne rozstrzygać miał arbitraż państwa<ref>Jarosław Tomasiewicz, Między faszyzmem a anarchizmem: nowe idee dla Nowej Ery, Pyskowice 2000, s. 36-37</ref>.
| |||