|
[[Plik:Silesia 1322-1331.PNG|thumb|Dzielnica Bernarda w chwili jego śmierci]]
'''Bernard''' (ur. pomiędzy [[1288]] a [[1291]], zm. [[6 maja]] [[1326]]), zwany Bernardem Statecznym – książę na [[Jawor (miasto)|Jaworze]], [[Świdnica|Świdnicy]] i [[Ziębice|Ziębicach]], od [[1312]] w wyniku podziału w Świdnicy i Ziębicach, od [[1322]] tylko w Świdnicy.
Bernard był drugim pod względem starszeństwa synem [[książęta świdnicko-jaworscy|księcia jaworskiego]] [[Bolko I Surowy|Bolka I]] i Beatrycze Brandenburskiej. W chwili śmierci ojca w [[1301]] Bernard był jeszcze za młody, by samodzielnie objąć władzę (starszy brat noszący imię ojca zmarł w [[1300]]), wobec czego [[Regent|regencję]] w księstwie jaworsko-świdnickim objęła matka, wraz z ze swoim bratem margrabią [[Brandenburgia|Brandenburgii]] [[Herman (Brandenburgia)|Hermanem]]. Regencja skończyła się wraz z uznaniem Bernarda za pełnoletniego, co nastąpiło w [[1305]].
W latach [[1305]]-[[1312]]1305–1312 współrządził z młodszymi braćmi [[Henryk I jaworski|Henrykiem]] i [[Bolko II ziębicki|Bolkiem]] nad całością ojcowizny. Do pierwszego podziału dzielnicy doszło w [[1312]], kiedy Bernard wydzielił Henrykowi dzielnicę jaworską. Współrządy z Bolkiem trwały aż do [[1322]]. Wtedy to Bernard zatrzymał sobie dzielnicę świdnicką oddając Ziębice z okręgiem bratu.
W polityce zagranicznej Bernard stał na straży niezależności swojego władztwa wobec potężnych sąsiadów. Wielce pomocne były tutaj mariaże i tak przed [[1311]] wydał swoją siostrę [[Beatrycze świdnicka|Beatrycze]] za [[Ludwik IV Bawarski|Ludwika Wittelsbacha]], sam zaś ożenił się z córką [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]] Kunegundą.
W [[1311]] Bernard wziął udział w rokowaniach w [[Ołomuniec|Ołomuńcu]], jako rozjemca, pomiędzy [[książęta legnicko-brzescy|księciem legnickim]] [[Bolesław III Rozrzutny|Bolesławem Rozrzutnym]], a królem [[Czechy|czeskim]] [[Jan Luksemburski|Janem Luksemburczykiem]] w sprawie księstwa opawskiego. Spór został zakończony kompromisem – księstwo zajął Jan, ale musiał zapłacić Bolesławowi 8000 grzywien odszkodowania. Kontakty z księciem legnickim umożliwiły wykup od niego [[Niemcza|Niemczy]].
W początku lat dwudziestych [[XIV wiek|XIV]] w. Bernard zaangażował się w sojusz z Władysławem Łokietkiem uczestnicząc w wojnie z [[książęta głogowsko-żagańscy|głogowską]] linią [[Piastowie|Piastów]]. Niespodziewanie z walk wycofał się w [[1322]], kiedy to wyjechał do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]], gdzie uczestniczył w wyprawie zorganizowanej przez [[zakon krzyżacki|Krzyżaków]] przeciwko [[Litwa|Litwie]]. Nie zaprzepaściło to dobrych stosunków z Polską, umożliwiając Bernardowi pośrednictwo w układzie zawartym w [[Kraków|Krakowie]] pomiędzy książętami głogowskimi a Władysławem Łokietkiem.
Wkrótce po tych wydarzeniach Bernard doprowadził do mariażu swoich córek – Konstancji z księciem [[Głogów|głogowskim]] [[Przemko głogowski|Przemkiem]], zaś Elżbiety z [[książęta opolscy|księciem opolskim]] [[Bolesław II opolski|Bolkiem II]].
Bernard z małżeństwa z [[Kunegunda Łokietkówna|Kunegundą]] (zmarłą [[9 kwietnia]] [[1333]]) doczekał się dwóch synów: [[Bolko II Mały|Bolka]] i [[Henryk II świdnicki|Henryka II]] i trzech córek: [[Konstancja świdnicka|Konstancji]] (żony [[Przemko głogowski|Przemka głogowskiego]]), [[Elżbieta świdnicka|Elżbiety]] (żony [[Bolesław II opolski|Bolka II Opolskiego]]) i [[Beata świdnicka|Beaty]] (pasierbicy [[Rudolf I Askańczyk|Rudolfa I Saskiego]]).
Bernard zmarł [[6 maja]] [[1326]] i został pochowany w klasztorze w [[Krzeszów (województwo dolnośląskie)|Krzeszowie]]. Rządy Bernarda przyczyniły się do wzrostu potęgi malutkiego księstwa, co umożliwiło jego synowi prowadzenie w pełni niezależnej polityki. Nie bez znaczenia była tu budowa przez Bernarda potężnego zamku w Świdnicy, w którym Bolko II potrafił przez wiele miesięcy skutecznie bronić się przed potężną armią króla czeskiego podczas wojny [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]] o [[Śląsk]] w latach [[1345]]-[[1348]]1345–1348.
== Literatura uzupełniająca ==
| 