Rada pracowników: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje)
m zamieniam magiczny ISBN na szablon, są błędy cyfry kontrolnej
Linia 4:
W momencie implementacji dyrektywy europejskiej Polska miała już pewne tradycje, jeśli chodzi o funkcjonowanie [[Reprezentacja interesów pracowniczych|przedstawicielstw pracowników]]. Pierwszym aktem wprowadzającym taką instytucję był dekret z dnia 6 lutego 1945 r. o utworzeniu Rad Zakładowych<ref>{{Dziennik Ustaw|1945|8|36}}</ref>. Ciała te stały się w praktyce narzędziem państwa komunistycznego służącym utrzymaniu kursu scentralizowanej [[Gospodarka planowa|gospodarki planowej]] i kontrolowaniu poczynań pracowników, gdyż zgodnie z art. 3 dekretu – obok dbania o „zastępstwo interesów zawodowych” – zajmowały się też „czuwaniem nad wzmożeniem i ulepszeniem produkcji zakładu pracy zgodnie z ogólnymi wytycznymi polityki gospodarczej państwa.” Na mocy dekretu z dnia 16 stycznia 1947 r. o zmianie dekretu z dnia 6 lutego 1945 r. o utworzeniu Rad Zakładowych<ref>{{Dziennik Ustaw|1947|24|92}}</ref> przedstawicielstwa te uzyskały status organów związków zawodowych i – wobec całkowitego uzależnienia tych ostatnich w 1949 r. od państwa – utraciły dużo ze swojego znaczenia jako niezależna reprezentacja pracownicza, choć funkcjonowały jeszcze do 1980 r.
 
Odmienny nieco charakter miały rady robotnicze tworzone w fabrykach spontanicznie w toku wydarzeń [[OdwilżPolski gomułkowskapaździernik 1956|października 1956 r.]] Tym razem robotnicy, a wraz z nimi intelektualiści skupieni wokół tygodnika [[Po prostu (czasopismo)|Po prostu]], żądali bezpośredniego wpływu załóg przedsiębiorstw na zarządzanie zakładem pracy, co miało być lekiem na podstawowe bolączki gospodarki sterowanej, tj. wyśrubowane odgórne plany i wiążące dla załogi wskaźniki produkcyjne, często niemożliwe do spełnienia mimo nakładania na pracujących coraz ostrzejszych norm pracy.
 
Pod społeczną presją rady zostały usankcjonowane w ustawie z dnia 19 listopada 1956 r. o radach robotniczych<ref>{{Dziennik Ustaw|1956|53|238}}</ref>. Już dwa lata później została ona uchylona przez ustawą z dnia 20 grudnia 1958 r. o samorządzie robotniczym<ref>{{Dziennik Ustaw|1958|77|397}}</ref>, ustanawiającą tzw. konferencję samorządu robotniczego, gdzie podstawowe znaczenie zyskały zakładowe organizacje partyjne, co umożliwiło władzom faktyczne ubezwłasnowolnienie rad.
Linia 15:
=== Obowiązek tworzenia rad ===
Rady pracowników powinny być tworzone u [[Pracodawca|pracodawców]], którzy prowadzą [[Działalność gospodarcza|działalność gospodarczą]] i zatrudniają co najmniej 50 [[pracownik]]ów, z tym że w okresie przejściowym do 23 marca 2008 r. obowiązek ten ciążył tylko na tych, którzy zatrudniają co najmniej 100 pracowników.
Obowiązek tworzenia rad nie dotyczy [[Pracodawca|pracodawców]] publicznych: [[Urząd|urzędów]], [[Szkoła (oświata)|szkół]], [[Służby mundurowe|służb mundurowych]], [[sąd]]ów itp., a także przedsiębiorstw [[Przedsiębiorstwo państwowe|państwowych]], [[przedsiębiorstwo mieszane|mieszanych]] i [[Państwowa instytucja filmowa|państwowych instytucji filmowych]], w których istnieją [[organOrgan (prawo)|organy]]y o podobnym charakterze, a których omawiana ustawa nie uchyliła.
Ponadto pracodawcy objęci zakresem ustawy mogą uniknąć tworzenia rady, jeżeli przed jej wejściem w życie (a więc najpóźniej 24 maja 2006 r.) zawrą z [[Reprezentacja interesów pracowniczych|przedstawicielami pracowników]] porozumienie gwarantujące warunki informowania i konsultowania pracowników na poziomie przynajmniej równym temu zagwarantowanemu w ustawie.
 
Linia 29:
 
=== Stosunki rady z pracodawcą ===
Zasadnicze kwestie formalne z zakresu wzajemnych stosunków obu stron reguluje ich autonomiczne porozumienie. Należy w nim przede wszystkim ustalić zasady oraz tryb informowania i konsultowania rady, a ponadto sposób rozstrzygania kwestii spornych (w grę wchodzi m.in. decyzja komisji rozjemczej obsadzonej parytetowo przez przedstawicieli obu stron czy rozstrzygnięcie niezależnego [[MediacjaMediacje|mediatora]], kombinacja tych dwóch metod) oraz zasady ponoszenia niektórych kosztów (por. dokładnie art. 5 ust. 1 pkt 3 i 4).
Porozumienie może też zawierać fakultatywne postanowienia dotyczące ustalenia innej (mniejszej lub większej) liczby członków rady od tej wymaganej przez ustawę dla pracodawcy danej wielkości, jednak nie mniejszej niż trzy.