Katanga (państwo): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Przypisy: drobne merytoryczne |
dr. jęz. |
||
Linia 89:
Separatyści uzyskali wsparcie ze strony rządu Belgii i górniczych firm tj. Union Minière. Konflikt doprowadził do interwencji zbrojnej Belgii. Lumumba zwrócił się o pomoc do [[Stany Zjednoczone|USA]] w transporcie wojska do stłumienia secesji. Kiedy otrzymał odmowę, skierował prośbę do [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], który odpowiedział pozytywnie i przysłał samoloty transportowe, broń, żywność, materiały medyczne i ciężarówki mające przewozić kongijskich żołnierzy do Katangi<ref>Longman History of Africa, Snellgrove L. and Greenberg K., Longman, London (1973)</ref>.
We wrześniu 1960 pułkownik [[Mobutu Sese Seko|Joseph Mobutu]] obalił premiera Konga [[Patrice Lumumba|Patrice Lumumbę]]. 17 stycznia 1961 Mobutu wysłał Lumumbę do Katangi, gdzie ten został zamordowany. Śmierć Lumumby wywołała wstrząs na arenie międzynarodowej. 21 lutego 1961 Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła rezolucję o wysłaniu sił zbrojnych do Konga w celu zapobieżenia wojnie domowej. Rezolucja, przyzwalająca de facto na interwencję zbrojną w Katandze, spowodowała opuszczenie kraju przez większość Europejczyków oraz wojsko belgijskie.
W marcu rząd Demokratycznej Republiki Konga zaproponował przełamanie kryzysu poprzez wprowadzenie autonomii dla prowincji. Propozycja ta została przez Katangę odrzucona, wskutek czego na przełomie lipca i sierpnia rozpoczęły się działania zbrojne. Początkowo wojska ONZ ponosiły klęski w starciach z siłami katangijskimi. Nie powiodły się wielokrotnie podejmowane próby negocjacji z władzami Katangi. Dopiero w grudniu 1962 zdecydowano się na przeprowadzenie ostatecznej ofensywy. 15 stycznia 1963 siły ONZ zajęły [[Lubumbashi|Elisabethville]], co de facto oznaczało koniec secesji Katangi.
| |||