Otto von Below: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
zniekształcono nazwę rzeki Tagliamento |
|||
Linia 26:
W [[1875]] roku został oficerem. W latach 1884-1889 uczył się w akademii wojskowej. W [[1889]] w Sztabie Generalnym. Od [[1895]] dowódca kompanii w pułku piechoty, w [[1897]] dowódca batalionu w 35 pułku piechoty. Od [[1905]] r. dowódca 19 pułku piechoty, a od marca [[1909]] dowódca 43 Brygady. Od [[1912]] r. dowódca 12 Dywizji.
W czasie rozpoczęcia [[I wojna światowa|I wojny światowej]] dowódca 1 Korpusu Rezerwowego w składzie 8 Armii w Prusach Wschodnich. Walczył w operacji gąbińsko-gołdapskiej w sierpniu [[1914]] roku. Dowiedziawszy się o o porażce głównych sił 8 Armii (1 AK i 17 AK) wydał rozkaz o wycofaniu. W lutym [[1915]] r. ścigał wycofującą się 2 Armię rosyjską generała [[Władimir Smirnow (generał)|Smirnowa]]. [[7 listopada]] 1914 objął dowodzenie 8 Armią. Od maja do grudnia 1915 r. dowodził Armią Niemeńską. Od [[30 grudnia]] 1915 znowu dowodził 8 Armią. Od [[13 października]] [[1916]] r. dowodził Grupą Below w Macedonii, a od [[22 kwietnia]] 1917 r. 6 Armią w północnej Francji. [[16 września]] 1917 r. dowódca 16 Armii we Włoszech, gdzie w [[Bitwa pod Caporetto|bitwie pod Caporetto]] i nad rzeką [[Tagliamento]] zmusił do odwrotu siły włoskie, w wyniku czego Włosi ponieśli straty: 10 tys. zabitych, 30 tys. rannych, 265 tys. dostało się do niewoli, a ok. 300 tys. zdezerterowało. Grupa zdobyła 3152 działa, 1732 moździerze, ok. 3000 karabinów maszynowych. Od [[1 lutego]] [[1918]] dowodził 17 Armią, a [[12 października]] 1918 r. 1 Armią (nową) w Szampanii. Od [[8 listopada]] 1918 naczelny Dowódca Wojsk Niemieckich na zachodnich granicach Niemiec. Po wojnie przeszedł w stan spoczynku.
{{Przypisy}}
| |||