Wersja z 03:34, 2 paź 2017 edytuj Fiszka (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 19 977 edycji infobox ← poprzednia edycja		Wersja z 03:35, 2 paź 2017 edytuj anuluj edycję Fiszka (dyskusja \| edycje) Redaktorzy 19 977 edycji m poprawa ujedn. i przek., WP:SK następna edycja →
Linia 7: \|data urodzenia = ok. 1370 \|miejsce urodzenia = [[Liège]] \|pochodzenie = [[Flandria (region)\|flamandzkie]] \|data śmierci = między 10 czerwca a 12 lipca 1412 \|miejsce śmierci = Linia 25: \|wikicytaty = \|www = \|podpis = }} '''Johannes Ciconia''' (ur. ok. [[1370]] w [[Liège]], zm. między 10 czerwca a 12 lipca [[1412]])<ref>Piotr Orawski ''Lekcja muzyki z Piotrem Orawskim'', odcinek 27, Program Drugi Polskiego Radia</ref> – [[Flamandowie\|flamandzki]] [[kompozytor]] i teoretyk muzyki, zapoczątkował wokalizację wielogłosu. Może być mylony z własnym ojcem o tym samym imieniu. Twórczość Ciconii tworzy pomost pomiędzy epoką [[Średniowiecze\|średniowiecza]] a nadchodzącym [[~~Renesans\|renesansem~~renesans]]em. Mimo że funkcjonował w XIV-wiecznej rzeczywistości, jego styl był zupełnie odmienny od typowo średniowiecznego. Później jego dokonania kompozytorskie uznano za charakterystyczne dla renesansu. Odszedł od używania bardzo skomplikowanych środków kompozytorskich na rzecz prostszych technik i opracowań. W jego utworach zaobserwować można dążenie do równowagi między głosami (jest uznawany za ojca tzw. ''wokalizacji'' głosów - równouprawnienia głosów w wielogłosie poprzez ich tekstowanie). Średniowieczna praktyka oparta była na jednym głosie fundamentalnym (tzw. tenor), który stanowił kręgosłup kompozycji. Chętnie stosował technikę [[Przeimitowanie\|imitacji]], dzięki której uniezależniał od siebie poszczególne głosy. Niezależność głosowa była charakterystyczną cechą epoki renesansu. Jego kompozycje są połączeniem muzyki charakterystyczniej dla północnych Włoch w tamtym okresie ([[trecento]]) oraz francuskich ''[[Ars nova]]'' i ''[[Ars subtilior]]'' (ośrodek awinioński), lecz sięgał także po inne tradycje. Możliwość syntezy różnych stylów zawdzięczał licznym podróżom, które odbywał po Europie. „Jego największa zasługa w dziejach muzyki polega na przejściu z gregoriańskiego ''[[cantus firmus]]'' do ujęć niemal harmonicznych, tonalnych, na przeniesieniu do Włoch francuskich tradycji epoki ''ars nova'' i połączeniu jej w syntezę ze stylem włoskiego ''trecento''”<ref name=Schaeffer>{{cytuj książkę \|nazwisko = Schäffer\| imię = Bogusław\| autor link = \| tytuł = Historia muzyki – style i twórcy\| wydawca = Pro Sinfonika\| miejsce = Poznań\| rok = 1979\| strony = 530\| isbn = }}</ref>. Twórczość Ciconi była bardzo nowoczesna w stosunku do otaczającej go rzeczywistości, ale miał w swoim repertuarze również utwory typowo średniowieczne. Dlatego najtrafniej opisuje go miano "kompozytora przełomu", który nie może być w pełni utożsamiony z jedną epoką, czy z jednym stylem. Linia 41: W motetach izorytmicznych, głos tenorowy nie pochodził z chorału gregoriańskiego, lecz całkowicie z inwencji kompozytora. Ciconia wykorzystuje jeden tekst dla wszystkich głosów. Zrywa zatem z naczelną zasadą politekstowości motetów średniowiecznych. Chętnie korzysta z techniki imitacji, co powoli nadawało głosom niezależność. Komponował stałe części mszy ([[ordinarium missae]]). Szczególną wagę przywiązywał do [[Gloria ~~(msza)~~in excelsis Deo\|Gloria]] i [[Apostolski symbol wiary\|Credo]], które zazwyczaj łączył w pary. Obdarzał je podobną melodią oraz identyczną [[Tonacja\|tonacją]]. Każda fraza melodyczna kończyła się [[Kadencja (~~muzyka~~harmonia)\|kadencją]]. Charakterystyczną cechą był rytm synkopowany. "Amen" w obu częściach opracowane jest melizmatycznie. {{Przypisy}}

Johannes Ciconia: Różnice pomiędzy wersjami