Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1840 roku: Różnice pomiędzy wersjami

Wybory prezydenckie w 1840 roku odbywały się w cieniu recesji gospodarczej wywołanej [[Panika roku 1837|kryzysem finansowym z 1837]]{{r|Bartnicki164}}. Pomimo niepopularności w społeczeństwie, [[Martin Van Buren|Van Buren]] uzyskał nominację [[Partia Demokratyczna (Stany Zjednoczone)|Partii Demokratycznej]], a w swojej kampanii obiecywał ograniczenie władzy federalnej{{r|Jones178}}. [[Partia Wigów (Stany Zjednoczone)|Partia Wigów]] była znacznie lepiej zorganizowana niż cztery lata wcześniej i na konwencji w [[Harrisburg]]u (grudzień 1839) wysunięto kandydaturę Williama Henry’ego Harrisona na [[Prezydent Stanów Zjednoczonych|prezydenta]] i Johna Tylera na [[Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych|wiceprezydenta]]{{r|Pastusiak203}}. Nominacje zostały zatwierdzone na konwencji w [[Baltimore]] w maju 1840{{r|Pastusiak203}}. Kandydatura Harrisona była kompromisowa – wigowie nie chcieli bowiem nominować kandydata, który zdążył zrazić do siebie potencjalnych wyborców (za jakich uchodzili [[Daniel Webster]] i [[Henry Clay]]){{r|Jones178}}. W tych wyborach, po raz pierwszy swojego kandydata wystawiła antyniewolnicza [[Partia Liberalna (Stany Zjednoczone)|Partia Liberalna]]{{r|Bartnicki164}}. Jej nominatem był [[James GillespieBirney (1792–1857)|James Birney]]{{r|Bartnicki164}}. Kampania obfitowała we wzajemne inwektywy i oszczerstwa, jednakże wigowie dodali element kampanii pozytywnej – śpiewanie piosenek gloryfikujących kandydatów, organizowanie parad i pikników{{r|Jones178}}.

Plik:James Birney by Asa Park.jpg|<center>'''James Gillespie Birney'''