Ablatyw: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Łacina nie jest jedynym językiem europejskim z ablatywem (np. węgierski, fiński, estoński, albański), nie jest też jedynym językiem indoeuropejskim (sanskryt, albański, ormiański). |
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 90.190.69.13) i przywrócono wersję 48870707 autorstwa Patelnia brak źródeł |
||
Linia 3:
'''Ablatyw''' ([[łacina|łac.]] ''ablativus'') – [[przypadek]] w [[Aglutynacyjność|językach aglutynacyjnych]] i niektórych [[fleksja|fleksyjnych]], wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż [[allatyw]]).
Ablatyw jest charakterystyczny
Jako osobny przypadek występuje ablatyw także w [[sanskryt|sanskrycie]] i w [[język awestyjski|awestyjskim]]. W [[języki słowiańskie|językach słowiańskich]] ablatyw zlał się z dopełniaczem. Przykładem użycia ablatywu w archaicznej polszczyźnie jest przysłowie ''gość nie w porę gorszy Tatarzyna'', w znaczeniu ''od Tatarzyna''. Jest to typowy, znany z gramatyki łacińskiej, ''ablativus comparationis'' (porównawczy). We współczesnej polszczyźnie jego funkcję przejął dopełniacz z przyimkiem ''od''.
|