Ablatyw: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Łacina nie jest jedynym językiem europejskim z ablatywem (np. węgierski, fiński, estoński, albański), nie jest też jedynym językiem indoeuropejskim (sanskryt, albański, ormiański).
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 90.190.69.13) i przywrócono wersję 48870707 autorstwa Patelnia brak źródeł
Linia 3:
'''Ablatyw''' ([[łacina|łac.]] ''ablativus'') – [[przypadek]] w [[Aglutynacyjność|językach aglutynacyjnych]] i niektórych [[fleksja|fleksyjnych]], wyraża odchodzenie i oddzielanie się od czegoś (odwrotnie niż [[allatyw]]).
 
Ablatyw jest charakterystyczny m.in. dla [[łacina|łaciny]], [[Językktóra albański|albańskiego]]jako ijedyny [[Język armeński|ormiańskiego]]język któreeuropejski zachowałyprzechowała ten [[przypadek]] z pierwotnego zestawu ośmioprzypadkowej deklinacji praindoeuropejskiej. Spełnia też rolę narzędnika i miejscownika na zasadzie [[synkretyzm przypadków|synkretyzmu przypadków]] (w łacinie nie ma oddzielnego narzędnika, a miejscownik jest w zasadzie w zaniku) i poza tym ma funkcję syntaktyczną [[okolicznik]]a, czyli odpowiada na cały wachlarz pytań okolicznikowych, np. ''ablativus qualitatis'' (jaki?), ''ablativus instrumenti'' (czym?), ''ablativus auctoris'' (przez kogo?), ''ablativus temporis'' (kiedy?), ''ablativus modi'' (jak?), ''ablativus pretii'' (za ile?) - dużą część tych funkcji w języku polskim pełnią: narzędnik, miejscownik, dopełniacz lub wyrażenia okolicznikowe.
 
Jako osobny przypadek występuje ablatyw także w [[sanskryt|sanskrycie]] i w [[język awestyjski|awestyjskim]]. W [[języki słowiańskie|językach słowiańskich]] ablatyw zlał się z dopełniaczem. Przykładem użycia ablatywu w archaicznej polszczyźnie jest przysłowie ''gość nie w porę gorszy Tatarzyna'', w znaczeniu ''od Tatarzyna''. Jest to typowy, znany z gramatyki łacińskiej, ''ablativus comparationis'' (porównawczy). We współczesnej polszczyźnie jego funkcję przejął dopełniacz z przyimkiem ''od''.