Protokół Milwaukee: Różnice pomiędzy wersjami

Badania mózgów pacjentów, którzy zmarli na wściekliznę, sugerują, że do większości zgonów dochodzi z powodu tymczasowego zaburzenia pracyfunkcji mózgu oraz że dochodzi doprzy co najwyżej niewielkiegoniewielkim uszkodzeniauszkodzeniu mózgujego struktury. Wykorzystując te informacje, grupa dr. Willoughby stworzyła eksperymentalny protokół leczenia wścieklizny. Rodzice Giese wyrazili zgodę na jego użycie w leczeniu ich córki. Celem dr. Willoughby było wprowadzenie dziewczyny w [[śpiączka|śpiączkę]] za pomocą leków i uchronienie w ten sposób jej mózgu przed uszkodzeniem. Głównym założeniem protokółuprotokołu było, że uda się utrzymać Giese w farmakologicznej śpiączce na tyle długo, aby jej [[Układ odpornościowy|system odpornościowy]] miał czas na wytworzenie [[Przeciwciało|przeciwciał]] do zwalczenia wirusa. Dziewczynę wyprowadzono ze śpiączki po 6 dniach – wówczas, gdy lekarze zauważyli oznaki działania systemu odpornościowego w walce z wirusem.

Po 30 dniach spędzonych w szpitalu, Giese uznana została przez lekarzy za wolną od wirusa wścieklizny (przestano ją również izolować). Początkowo lekarze obawiali się, że dziewczyna będzie miała uszkodzony mózg. Jednak choroba oraz jej leczenie nie dotknęły w żaden poważny sposób jej zdolności umysłowych. Giese spędziła kilkanaście tygodni przechodząc [[Rehabilitacja medyczna|rehabilitację]], a 1 stycznia 2005 roku została wypisana do domu. Już na początku 2005 roku mogła znów samodzielnie chodzić, powróciła do szkoły i zaczęła jeździć samochodem. Neurolog z Kliniki Mayo dr Kenneth Mack opisał stan dziewczyny w czasie, gdy zaczynała studia jako: szczególnie dobry stan oraz wyraził przeświadczenie o kolejnych postępach w poprawie stanu zdrowia.

Lekarze nie potrafią dokładnie wytłumaczyć, dlaczego Giese udało się przeżyć wściekliznę po leczeniu według protokołu Milwaukee. Choć leczenie przebiegło tak, jak zaplanowali lekarze, sugerowali oni, że dziewczyna była zainfekowana wyjątkowo łagodnym typem wirusa wścieklizny (jednak wciąż zabójczą bez terapii) lub że została ukąszona daleko od mózgu (koniuszek palca wskazującego), co dało jej silnemu systemowi odpornościowemu czas wystarczającącywystarczający do wytworzenia przeciwciał zwalczających wiruswirusa. Podczas przyjęcia Giese do szpitala jedynie przeciwciała, a nie żywy wirus, mogły być wyizolowane z jej ciała. Nietoperz nie został złapany.

Co najmniej 6 późniejszych prób użycia protokołu Milwaukee w przypadkach objawowej wścieklizny nie powiodło się. W maju 2006, lekarze ze Szpitala Dziecięcego w [[Teksas]]ie użyli podobnego leczenia w terapii Zacharego Jonesa, 16-latka z objawową wścieklizną. Chłopca nie udało się jednak uratować. Od wczesnego października do wczesnego listopada 20062006leczono, również leczono, bez sukcesu, 10-letnią Shannon Carroll. Dr Willoughby tłumaczy niepowodzenie późniejszych prób leczenia innych pacjentów tym, że nie postępowano dokładnie według jego protokołu oraz że użyto innych kombinacji leków.