ISO 639-2: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsza część standardu stosowała oznaczenia dwuliterowe; można było w ten sposób zakodować 676 języków (<abbr title="liczba liter w alfabecie łacińskim">26</abbr>²), co sprawiło, że przestrzeń okazała się zbyt mała. Standard ISO 639-1, po przemapowaniu na kody trzyliterowe, stał się podzbiorem standardu [[ISO 639-2]]. Pierwsza i druga część skupia się na głównych językach, nie rozróżniając odmian, a zamiast tego wprowadzając kody dla grup języków{{r|silcomp}}. Przykładowo [[języki słowiańskie|językom słowiańskim]] został przypisany kod <code>sla</code> i może być on użyty dla niezawartych w standardzie języków{{r|locsla}}. Trzecia część - [[ISO 639-3]] - ma za zadanie zebrać wszystkie [[język naturalny|języki naturalne]]{{r|silcomp}}.