Roman Bojarczuk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
zdjecia |
drobne merytoryczne |
||
Linia 48:
Od 1933 do 1934 odbył służbę wojskową w [[Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii|Wołyńskiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii]], a w 1937 otrzymał awans na stopień [[podporucznik]]a rezerwy [[Artyleria w II Rzeczypospolitej|artylerii]]<ref name="TS1996-14"/>. W obliczu zagrożenia wybuchem konflikt zbrojnego w sierpniu 1939 został [[Mobilizacja (1939)|zmobilizowany]] do [[27 Pułk Artylerii Lekkiej|27 Pułku Artylerii Lekkiej]] w składzie [[27 Dywizja Piechoty (II RP)|27 Dywizji Piechoty]] w strukturze [[Armia „Pomorze”|Armii „Pomorze”]]<ref name="TS1996-14"/>. Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] na początku [[Kampania wrześniowa|kampanii wrześniowej]] objął funkcję dowódcy I baterii swojego pułku, wraz z którą brał udział w walkach w Bydgoszczy, następnie w [[Bitwa nad Bzurą|walkach nad Bzurą]] oraz w Puszczy Kampinoskiej<ref name="TS1996-14"/><ref>{{Cytuj pismo | autor = [[Andrzej Brygidyn]] | tytuł = Na frontach II wojny światowej. Wierność do końca – dewizą żołnierzy Września (II), Roman Bojarczuk | czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] | wolumin = Nr 12 (246) | strony = 5 | data = 10-20 września 1982 | url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/506}}</ref>. Pod Warszawą został wzięty do niewoli niemieckiej, po czym był osadzony w oflagach [[Oflag VII B Eichstätt|VII B Eichstätt]], a od czerwca 1940 w [[Oflag VII A Murnau|VII A Murnau]]<ref>{{Cytuj pismo | autor = [[Andrzej Brygidyn]] | tytuł = Na frontach II wojny światowej. Wierność do końca – dewizą żołnierzy Września (III), Roman Bojarczuk | czasopismo = [[Gazeta Sanocka – Autosan]] | wolumin = Nr 13 (247) | strony = 6 | data = 20-30 września 1982 | url = http://sanockabibliotekacyfrowa.pl/publication/506}}</ref><ref name="TS1996-14"/>. W drugim z tym obozów jako działacz ludowy prowadził dla współosadzonych wykłady w zakresie socjologii wsi<ref name="TS1996-14"/>. U kresu wojny 29 kwietnia 1945 odzyskał wolność i wrześniu po sześciu latach powrócił do ojczyzny<ref name="TS1996-14"/>.
18 grudnia 1945 został aplikantem sądowym w Sądzie Apelacyjnym w Lublinie, 10 listopada 1949 we Wrocławiu złożył egzamin sędziowski<ref name="TS1996-14"/>. Decyzją Ministra Sprawiedliwości z 15 września 1950 został zwolniony z odbycia aplikacji oraz złożenia egzaminu adwokackiego i został wpisany na listę adwokatów, zaś formalnie został wpisany przez Okręgową Listę Adwokacką we Wrocławiu 17 listopada 1950<ref name="TS1996-14"/>. Od 1948 był kontraktowym referendarzem w Wydziale Administracyjnym Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu<ref name="TS1996-14"/>. Równolegle pełnił różne funkcje przy prezydencie Wrocławia<ref name="TS1996-14"/>. Następnie pracował jako sędzia i adwokat<ref name="TS1996-14"/>. W 1951 przeniósł się do Sanoka, gdzie pracował jako adwokat<ref name="TS1996-14"/>. 28 września 1953 był na liście obrońców wojskowych<ref name="TS1996-14"/>, ponownie od 19 grudnia 1972 do 6 stycznia 1984<ref>{{Cytuj stronę | url = http://awndm.wp.mil.pl/plik/file/Obroncy_sadowi/Obroncy_sadowi_SPIS_1492_98.pdf | tytuł = Spis akt nr 1492/98 | opublikowany = awndm.wp.mil.pl | strony = 1 | data dostępu = 2017-11-24}}</ref>. Po przekroczeniu 70 roku życia przeszedł na emeryturę<ref name="TS1996-14"/>. W okresie PRL pracował w Zespole Adwokackim nr 1 w Sanok, funkcjonującym pod adresem [[Rynek w Sanoku|Plac Rewolucji Październikowej]] 12, w ramach Izby Adwokackiej w Rzeszowie<ref>{{Cytuj pismo | tytuł = Wykaz zespołów adwokackich i lista adwokatów w PRL według stanu na dzień 31 maja 1960 r. Izba Łódzka | czasopismo = [[Palestra (miesięcznik)|Palestra]] | wolumin = Nr 4/7-8 (31-32) | strony = 21, 127 | data = 1960 | url = http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Palestra/Palestra-r1960-t4-n7_8(31_32)dodatek/Palestra-r1960-t4-n7_8(31_32)dodatek-s1-196/Palestra-r1960-t4-n7_8(31_32)dodatek-s1-196.pdf}}</ref>.
Był długoletnim działaczem ruchu ludowego, działając w [[Stronnictwo Ludowe|ruchu ludowym]] przed 1939, a pod 1945 w strukturach [[Zjednoczone Stronnictwo Ludowe|Zjednoczonego Stronnictwa Ludowe]]<ref name="TS1996-14"/>. W listopadzie 1956 został wybrany członkiem obwodowej komisji wyborczej nr 2 w Sanoku{{odn|Stachowicz. MRN w Sanoku|2008|s=156}}. W latach 60., 70. był radnym Powiatowej [[Rada narodowa (PRL)|Rady Narodowej]] w Sanoku{{odn|Stachowicz. MRN w Sanoku|2008|s=218}}. Pełniąc ten mandat, po dokonanej reformie w 1972 został radnym Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku i został zastępcą przewodniczącego Komisji Ochrony Porządku i Bezpieczeństwa Publicznego{{odn|Stachowicz. MRN w Sanoku|2008|s=227, 229}}. Jako radny MRN uzyskiwał reelekcję w wyborach w 1973 (zasiadł w Komisji Rozwoju Gospodarczego i Gospodarki Mieszkaniowej){{odn|Stachowicz. MRN w Sanoku|2008|s=238}}, w 1978 (zasiadł w Komisji Przestrzegania Prawa i Porządku Publicznego){{odn|Stachowicz. MRN w Sanoku|2008|s=255, 256, 262, 278}}. Należał wówczas do klubu radnych ZSL{{odn|Stachowicz. MRN w Sanoku|2008|s=282}}. Po 1990 należał do [[Polskie Stronnictwo Ludowe|Polskiego Stronnictwa Ludowego]]<ref name="TS1996-14"/>. Pod koniec życia był przewodniczącym Komisji Rewizyjnej koła miejskiego PSL w Sanoku<ref name="TS1996-9">{{Cytuj pismo | autor = | tytuł = Podziękowania | czasopismo = [[Tygodnik Sanocki]] | wolumin = Nr 9 (225) | strony = 2 | data = 1 marca 1996 | url = }}</ref>.
| |||