I symfonia Kalinnikowa: Różnice pomiędzy wersjami

mamy do czynienia z kolejną melodią grana na smyczkach wraz z [[Instrument dęty drewniany|instrumentami dętymi drewnianymi]]. Biegłe zastosowanie [[Kontrapunkt (muzyka)|kontrapunktów]] przypomina słuchaczowi fakt, że Kalinnikow ćwiczył komponowanie [[Polifonia|polifonijne ]] w serii [[Fuga (muzyka)|fug]] stworzonych przez niego w latach 80 XIX wieku. Liryczność i melancholijność drugiej części, Andante commodamente, podkreślona jest dzięki bogatemu głównemu motywowi granemu przez [[Obój|obój]] oraz wspartemu przez [[Pizzicato|pizzicato]]. Rosyjska pieśń ludowa jest przywoływana ponownie w trakcie patetycznej głównej melodii trzeciej części. Podniosłe Finale. Allegro moderato wypełnione jest melodiami cytującymi motywy występujące we wcześniejszych trzech częściach symfonii. Wyeksponowana [[Melodia|melodia]] główna wchodzi w interakcję z częścią poprzednio występujących motywów co następnie prowadzi do potężnego i wyniosłego zakończenia dzieła.

* {{fakt|Krakowski recenzent muzyki klasycznej Adam Bielecki powiedział o tym dziele "Symfonia ta jest do tego stopnia wybitna, że gdyby dano mi po raz pierwszy jej nagranie do przesłuchania, uprzednio informując niezgodnie z prawdą, że jest to zaginiona symfonia autorstwa Piotra Czajkowskiego, uwierzyłbym w to i bez wahania umieściłbym ją w rankingu twórczości genialnego kompozytora zaraz pod VI Symfonią [[H-moll| h-moll]] "Patetyczną" op. 74"}}