Merikarhu: Różnice pomiędzy wersjami

|klasa = [[okrętOkręt patrolowy|patrolowiec]]

|długość = 57,8 m całkowita <br />52,12 m [[długość między pionami|m.p.]]

|napęd = 2 [[Silnik o zapłonie samoczynnym|silniki wysokoprężne]] Wärtsilä 8R22/26 o łącznej mocy 2677&nbsp;[[końKoń mechaniczny|KM]], 2 &nbsp;śruby

|prędkość = 15 [[węzełWęzeł (jednostka prędkości)|węzłów]]

|uzbrojenie = opcjonalnie 2 armaty 23 mm (1 &nbsp;× &nbsp;II)

Patrolowiec „Merikarhu” został zaprojektowany jako powiększone rozwinięcie jednostek typu [[Patrolowce typu Tursas|''Tursas'']], z których dwa służyły w Straży Granicznej Finlandii (Rajavartiolaitos) od lat 80. XX wieku. W odróżnieniu od poprzedników, zbudowano go w stoczni [[Rauman telakka|Finnyards]] w [[Rauma (miasto)|Rauma]], w latach 1993–1994. Jednostka weszła do służby 28 października 1994 roku<ref name=tursas>Krzysztof Kubiak: ''Tursas, Uisko, Merikarhu - patrolowce Straży Granicznej Finlandii'', „Nowa Technika Wojskowa” nr 12/2016, s. 90-91.</ref>. W porównaniu z poprzednim typem, większe rozmiary umożliwiły poprawę możliwości w zakresie likwidacji rozlewów substancji ropopochodnych oraz zabudowę instalację do gaszenia pożarów. Pozwoliło to na dalsze zwiększenie uniwersalności jednostki, tworząc statek patrolowo-ratowniczy, do ratowania życia i mienia (prowadzenie akcji ratowniczych na morzu jest jednym z zadań fińskiej Straży Granicznej), a także do ratownictwa ekologicznego i obsługi oznakowania nawigacyjnego<ref name=tursas/>. Nazwa oznacza [[Uchatkowate|uchatkę]] z rodzaju [[koticzak niedźwiedziowaty]] lub [[kotik]].

Długość całkowita kadłuba wynosi 57,8 m, a [[długość między pionami]] 52,12 m, szerokość kadłuba 11 m, a zanurzenie 4,6 m<ref name=tursas/>. Kadłub posiada wzmocnienia przeciwlodowe i charakteryzuje się dobrą [[Dzielność morska|dzielnością morską]]<ref name=tursas/>. Załoga posiada komfortowe warunki pracy. Do wyposażenia należy m.in. [[łódź półsztywna]], żuraw hydrauliczny w części rufowej i działko wodne na dachu pomostu. Jednostka wyposażona jest w [[radar]] nawigacyjny i radar dozoru nawodnego, natomiast brak jest informacji o ewentualnym wyposażeniu w stację hydroakustyczną, którą posiadał poprzedni typ (potrzeba jej posiadania zmalała po zakończeniu okresu „zimnej wojny”)<ref name=tursas/>. Normalnie jednostka nie przenosi uzbrojenia stałego, lecz posiada podstawę do montażu sprzężonego podwójnie sprzężonego działka przeciwlotniczego 23 mm firmy Sako (wersja pochodna [[Armata przeciwlotnicza ZU-23-2 |ZU-23-2]])<ref name=tursas/>.

* Krzysztof Kubiak: ''Tursas, Uisko, Merikarhu - patrolowce Straży Granicznej Finlandii'', „Nowa Technika Wojskowa” nr 12/2016.