Oblężenie Cahir Castle: Różnice pomiędzy wersjami

Po wejściu do [[Irlandia|Irlandii]] w kwietniu 1599 r. znacznej liczby wojsk angielskich pod wodzą [[Robert Devereux|Roberta Devereux]] (16 000 ludzi i 1 300 koni), a następnie zajęciu [[Dublin]]a, początkowo nie dochodziło do większych walk. Devereux unikał na północy kraju konfrontacji z oddziałami rebeliantów [[Hugh O’Neill|Hugh O’Neilla]] (2 Earl of Tyrone), koncentrując swoją uwagę na zajęciu terenów południowych. Miało to zapobiec desantowi wojsk wspierającej Irlandczyków Hiszpanii.

W trakcie marszu przez prowincję [[Munster (Irlandia)|Munster]] Anglicy odebrali kapitulację [[Derrinlaur Castle]] nad rzeką [[Suir]]. Kolejnym celem stał się zamek w Cahir leżący po drodze wzdłuż rzeki. Dla każdej armii próbującej atakować zamek od zachodniej strony jego zdobycie było mało realistyczne. Cahir Castle zbudowany został na skałach w środku rzeki i z uwagi na swoje umocnienia (6 wież obronnych) i grube mury uchodził za twierdzę nie do zdobycia.

Rankiem dnia [[25 maja]] Devereux podzielił swoje siły na 3 części. Siły główne zebrały się w odległości 1 mili od Clonmel, a artyleria podeszła pod rzekę. Przy fatalnej pogodzie działa przetransportowano około 10 mil pod zamek w Cahir pod osłoną jazdy. Następnie Devereux na czele sił głównych wyruszył pod twierdzę i w odległości 1 mili od zamku założył obóz.

Lord Cahir wraz z Henrym Danversem (generałem kawalerii) wysłani zostali tymczasem do Galdiego, chcąc go nakłonić do poddania twierdzy. Tutaj jednak lord został zwymyślany przez swojego brata, który odesłał go z niczym. Po nieudanej misji Cahir obiecał Anglikom dalsze rozmowy, Devereux był jednak już zdecydowany szturmować zamek, po czym nakazał Cahira i jego żonę trzymać pod strażą.

Wieczorem Devereux wraz z George Binghamem (biorącym udział w oblężeniu Maguire Castle w roku [[1594]]) podeszli pod zamek. Zdecydowano się na atak ze wschodu, gdzie można było wykopać doły strzelnicze i postawić działa.

W sobotę [[26 maja]] straż przednia Anglików wsparta batalionem głównym oszańcowała się po wschodniej stronie od zamku. Tego samego dnia artyleria i reszta sił po dotarciu na miejsce, rozpoczęła przygotowania do ostrzału, który nastąpił rankiem 27 maja. Już jednak po dwóch salwach, działa angielskie uległy uszkodzeniu. Oddano 50 strzałów, mówiono też że w trakcie ostrzału lord Cahir wraz z żoną mocno przeżywali atak.

Wieczorem [[27 maja]], naprawione działa ponownie gotowe były do ostrzału, udało się nawet przyblizyćprzybliżyć je do zamku. Kanonadę kontynuowano od rana dnia następnego. W końcu dokonano wyłomu w murze po wschodniej stronie, po czym szykowano się do szturmu, który miał następićnastąpić kolejnego dnia. W nocy w pośpiechu przygotowywano sprzęt oblężniczy i ładunki wybuchowe (żelazne puszki wypełnione prochem) do wysadzania bram. Piechota została dodatkowo dozbrojona.

W nocy rebelianci próbowali ucieczki z zamku, plan ten nie powiódł się jednak. Cztery kompanie weteranów z Flandrii zabiły około 80 powstańców. James Galdie na czele kilku ludzi zbiegł jednak chowając się za młynem. Po ucieczce dowódcy, Anglicy zajęli już bez walki cały zamek.

Rankiem [[29 maja]], Devereux wkroczył do zamku, nakazując jego zajęcie 100 ludziom pod wodzą George Carewa. Armia główna do 31 maja pozostała w okolicy zamku, jedynie rannych i zabitych odtransportowano wcześniej do Clonmel. Droga do Munsteru dostała się pod kontrolę angielską.

W roku [[1600]] zamek dostał się ponownie pod kontrolę rebeliantów (60 ludzi pod wodzą Jamesa Butlera) bez jednego wystrzału. Dopiero po groźbach interwencji, twierdzę oddano pod władanie George Carewa.