Jezioro Północnoaralskie: Różnice pomiędzy wersjami

W wyniku rabunkowej gospodarki wodnej w czasach [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] od [[lata 60. XX wieku|od lat 60. XX wieku]] woda w Jeziorze Aralskim wysycha w katastrofalnym tempie. Obniżenie się lustra wody spowodowało między innymi, że południowa część Jeziora Małego pomiędzy byłą wyspą Barsa Kilmess a dawnym wschodnim brzegiem jeziora zamieniła się w suchy półpustynny [[step]], a resztki jeziora pozostają jeszcze na północ od dawnej wyspy, a później półwyspu ''Kökarał'' (albo ''Kokarał'')<ref>na mapie z 1853 jest to wyspa ''Kug Aral'')</ref>. Obecnie ta część dawnego Jeziora Małego nazywana jest Jeziorem Północnoaralskim.

W ciągu trzech lat funkcjonowania tamy zaobserwowano istotne zmniejszenie się zasolenia wody w Jeziorze Północnoaralskim, podniesienie się lustra wody ze średniego poziomu poniżej 30 do 42 metrów [[n.p.m.]] i zwiększenie powierzchni o prawie 30%<ref name=Miracle>[http://www.ens-newswire.com/ens/aug2008/2008-08-01-01.asp The Kazakh Miracle: Recovery of the North Aral Sea]</ref>. Obserwuje się odradzanie zasobów ryb w jeziorze, a wraz z nimi rybołówstwa – w 2008 stwierdzono w jeziorze 15 gatunków ryb, w porównaniu z zaledwie jednym w niedalekiej przeszłości<ref name=Miracle/>. Spodziewana jest także poprawa lokalnego klimatu, wzrost liczby chmur deszczowych i opadów deszczu, co zwiększyć powinno możliwości miejscowej gospodarki rolnej. Projekt dopuszcza odpływ części wód do południowej części Jeziora Aralskiego, zbudowano w tym celu stosowne przepusty. Odprowadzają one jednak głównie nadmiar wód z wiosennych roztopów niesionych przez Syr-Darie, i nie mają praktycznie żadnego znaczenia dla reszty pozostałych części dawnego zbiornika<ref>{{Cytuj |autor = Bartek Sabela |tytuł = Może (morze) wróci |data = |isbn = 978-83-2466737-6}}</ref>.