Dzienniki (Stefan Kisielewski): Różnice pomiędzy wersjami

''Kisiel'' zaczął pisać Dzienniki [[31 maja]] [[1968]] r., niedługo po tym, jak w trakcie [[Marzec 1968|wydarzeń marcowych]] na [[Warszawa|warszawskiej]] [[Stare Miasto w Warszawie|Starówce]] pobili go tzw. nieznani sprawcy, a na jego utwory nałożono zakaz publikacji. Pisał je ręcznie, w brulionach (w sumie 16 zeszytów). W miarę upływu czasu i zmian, zachodzących w polityce władz, represje zelżały, a dziennik był uzupełniany coraz rzadziej. Ostatnie regularne wpisy dotyczą roku [[1980]], a ''Dzienniki'' kończy Posłowie z [[1982]] r.

Książka opisuje życie prywatne Kisielewskiego, środowisko oraz ustrój komunistyczny z okresu, w którym była pisana. Autor boryka się z problemami materialnymi, w które wpędziła go utrata zajęcia. Próbuje to rozwiązać, publikując swoją twórczość pod pseudonimami. Często wspominany jest jego syn, [[Wacław Kisielewski|Wacław]], który właśnie wtedy rozpoczynał karierę międzynarodową w duecie [[Marek i Wacek]]. Kisielewski, mimo represji władz, bardzo czynnie uczestniczy w życiu swojego środowiska. Często spotyka się z przyjaciółmi, bierze udział w imprezach kulturalnych, czy rautach dyplomatycznych. Najbliższymi przyjaciółmi publicysty są [[Władysław Bartoszewski]] (zwany tu często ''Bartoszem''), [[Paweł Hertz]] (''Pawełek''), [[Zygmunt Mycielski]], [[Henryk Krzeczkowski]], [[Andrzej Micewski]]. Często widuje się także z osobami ze środowiska "„[[Tygodnik Powszechny|Tygodnika Powszechnego]]"”.

Dzienniki pokazują dużą aktywność intelektualną autora, która przejawiała się na kilku polach. ''Kisiel'' przede wszystkim był [[kompozytor]]em i oddawał się temu zajęciu z prawdziwą pasją; oprócz tego uważał, że powinien pozostawić po sobie ślad w postaci dzieł literackich - toteż pisywał powieści (które sam nazywał ironicznie ''dziełami'' lub ''romansami''), wydawane później pod pseudonimem [[Tomasz Staliński]] przez [[Paryż|paryską]] "„[[Kultura (miesięcznik)|Kulturę]]"„; stosunkowo najmniej uwagi przykładał do utworów, które - paradoksalnie - na trwale zapisały go w historii polskiej kultury - [[felieton]]ów, publikowanych w "Tygodniku„Tygodniku Powszechnym"Powszechnym”. Do samego "Tygodnika„Tygodnika Powszechnego"Powszechnego”, w którym publikował przez pewien okres pod żeńskim pseudonimem, miał stosunek krytyczny a Jerzego Turowicza obwiniał za nadanie linii i charakteru pisma oderwanego od rzeczywistości i zajmującego się miałkimi sporami dogmatycznymi w łonie szeroko rozumianego katolicyzmu zamiast poważnymi problemami egzystencjalnymi epoki. Pisał więc głównie o literaturze, bo w tym temacie mógł swobodnie pisać pod pseudonimem i znakomicie się odnajdywał.

Czytelnik "dzienników"''Dzienników'' ma okazję śledzić relacje z pierwszej ręki głośnych wydarzeń tamtych czasów - [[Operacja Dunaj|interwencja wojsk Układu Warszawskiego]] w [[Czechosłowacja|Czechosłowacji]], zmiany ekipy rządzącej w PRL, [[Katastrofa lotnicza na Policy|katastrofie lotniczej w Beskidach]]. ''Kisiel'' okazuje się także namiętnym [[kibic]]em sportowym śledzącym na żywo relacje (także nocne) z wielu imprez rangi światowej .