Wilhelm Pieck: Różnice pomiędzy wersjami

W latach 1890–1894 był uczniem stolarskim. W 1895 wstąpił do [[Socjaldemokratyczna Partia Niemiec|Socjaldemokratycznej Partii Niemiec]] (SPD). W 1906 wybrano go na sekretarza SPD w [[Brema|Bremie]] i członka rady miejskiej Bremy. W 1910 objął stanowisko sekretarza centralnego komitetu szkoleniowego SPD i szkoły partyjnej w [[Berlin]]ie<ref>Bourrinet, Philippe. ''The Dutch and German Communist Left (1900–68)''. s. 55.</ref>. Po wybuchu [[I wojna światowa|I wojny światowej]] odwołano go z funkcji sekretarza i innych stanowisk w SPD z powodu pacyfistycznych poglądów. Jako członek grupy „Internationale” w Berlinie w 1915 roku został skazany za nielegalną działalność antywojenną. W 1916 roku był współzałożycielem [[Związek Spartakusa|Związku Spartakusa]]. W roku 1917 został aresztowany i wysłany na front zachodni, skąd uciekł i wrócił do Berlina. W 1918 roku przebywał w [[Holandia|Holandii]], gdzie wydawał antywojenne czasopismo „Der Kampf”.

Po powrocie do Niemiec w grudniu 1918 roku był jednym z założycieli [[Komunistyczna Partia Niemiec|Komunistycznej Partii Niemiec]] (KPD) i został wybrany na członka jej Komitetu Centralnego. 15 stycznia 1919 roku aresztowano go wraz z [[Karl Liebknecht|Karlem Liebknechtem]] i [[Róża Luksemburg|Różą Luksemburg]]; zdołał zbiec<ref>Wolfe, Bertram D. w: „The Russian Revolution” Luxemburg s. 18 1967.</ref>. W 1921 roku był posłem do [[Landtag (Prusy)|Landtagu]] [[Prusy (kraj związkowy)|Prus]] z ramienia KPD. W 1925 roku został kierownikiem biura organizacyjnego Komitetu Centralnego KPD, a w 1926 kierownikiem Okręgu KPD Berlin-Brandenburg. W 1928 roku wybrano go na posła do [[Reichstag]]u. W roku 1932 był [[rektor]]em [[Międzynarodowa Szkoła Leninowska|Międzynarodowej Szkoły LeninaLeninowskiej]] w [[Moskwa|Moskwie]].

Po aresztowaniu w 1933 roku [[Ernst Thälmann|Ernsta Thälmanna]] uciekł z Niemiec, a w 1935 został przywódcą emigracyjnej KP Niemiec oraz sekretarzem Komitetu Wykonawczego [[Międzynarodówka Komunistyczna|Międzynarodówki Komunistycznej]], początkowo przebywał w [[Paryż]]u, a następnie w Moskwie. Uniknął czystek stalinowskich i w 1943 był współzałożycielem [[Komitet Narodowy Wolne Niemcy|Komitetu Narodowego „Wolne Niemcy”]] (Nationalkomitee Freies Deutschland – NKFD) w [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]], do którego należał m.in. [[Marszałek (stopień wojskowy)|feldmarszałek]] [[Friedrich Paulus]]<ref>Leonid Reschin: ''General von Seydlitz in sowj. Haft 1943–1955'', s. 57, {{ISBN|3-8289-0389-4}}.</ref>.

W 1945 roku wrócił wraz z Armią Czerwoną do Niemiec. W 1946 wraz z [[Otto Grotewohl]]em był współzałożycielem [[Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec|Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec]]. W 1948 roku wybrano go na przewodniczącego prezydium Rady Ludowej Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Następnie, w 1949, został wybrany prezydentem [[Niemiecka Republika Demokratyczna|Niemieckiej Republiki Demokratycznej]] (NRD), powtórnie wybrano go w 1953 i 1957 roku, funkcję tę pełnił do śmierci.

Na jego cześć w latach 1961–1990 nazwa rodzinnego miasta była zmieniona na ''[[Gubin (Niemcy)|Wilhelm-Pieck-Stadt Guben]]''. W 1976 roku [[Uniwersytet w Rostocku]] przemianowano na ''"Wilhelm-Pieck-Universität"''. Na cześć Wilhelma Piecka został (jeszcze za jego życia) nazwany statek – był to jedyny w historii [[Niemiecka Republika Demokratyczna|NRD]] [[żaglowiec]] pełnomorski, który zamierzano podarować na jego urodziny, lecz podarunku nie przyjął, uznając, iż jest on zbyt drogi. [[Brygantyna (żaglowiec)|Brygantyna]] „Wilhelm Pieck” zwodowana w 1951 roku została przekazana pod zarząd Stowarzyszenia Sport i Technika (wschodnioniemiecki odpowiednik polskiej „[[Liga Obrony Kraju|Ligi Obrony Kraju]]”). Po zjednoczeniu Niemiec statek zmienił nazwę na „Greif” i port macierzysty na Greifswald. Przebudowany i zmodernizowany, pozostaje w służbie do dziś.