Józef Wodzicki: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Piotra Wodzickiego herbu [[Leliwa (herb szlachecki)|Leliwa]]. W latach 1770-1776 przesłużył 6 lat w armii saskiej, w której doszedł do stopnia [[porucznik]]a. Po odejściu z armii saskiej przeszedł do [[Wojsko I Rzeczypospolitej|wojska polskiego]], gdzie został [[brygadier]]em w [[Szkoła Rycerska|Korpusie Kadetów w Warszawie]]. Na [[Sejm Rozbiorowy 1773-1775|Sejmie Rozbiorowym w 1775 roku]] powołany ze stanu rycerskiego do [[Komisja Wojskowa Koronna|Komisji Wojskowej Koronnej]]. <ref>[[Volumina Legum]], t. VIII, Petersburg 1860, s. 87.</ref> Był [[generał adiutant|generałem adiutantem]] króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]]. Od 1782 w służbie liniowej - doszedł do stanowiska szefa regimentu pieszego koronnego i [[generał]]a w 1790. W 1788 został kawalerem [[Order Świętego Stanisława|Orderu Świętego Stanisława]]. <ref>Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 196.</ref>Uczestniczył w [[wojna polsko-rosyjska 1792|wojnie polsko-rosyjskiej 1792]] jako szef [[2 Regiment Pieszy Koronny|2 regimentu pieszego koronnego]] w kampanii litewskiej. Po zwycięstwie targowiczan pozostał w służbie jako nieformalny dowódca dywizji i komendant garnizonu Kraków. Podał się do dymisji jednak później złożył przysięgę wierności [[konfederacja targowicka|konfederacji targowickiej]]<ref>[[Wacław Tokarz]], Polityka wojskowa konfederacji targowickiej, w: Rozprawy i szkice, t. II, Warszawa 1959, s. 49.</ref>. Brał czynny udział w przygotowaniach powstańczych w 1794. Był świadkiem przysięgi [[Tadeusz Kościuszko|Tadeusza Kościuszki]] na rynku krakowskim. Po proklamowaniu przez Tadeusza Kościuszkę powstania natychmiast do niego przystąpił. Poległ w [[Bitwa pod Szczekocinami|bitwie pod Szczekocinami]] od kuli armatniej. Pochowany w kościele OO. Kapucynów w Krakowie.