Anafora (środek stylistyczny): Różnice pomiędzy wersjami

'''Anafora''' (także '''epanafora''', [[język grecki|gr.]] {{grc|ἀναφορά}} ''anaphorá'' – "podniesienie"), także '''epanafora''' (gr. {{grc|ἐπαναφορά}} ''epanaphorá'') – celowe powtórzenie tego samego [[słowo|słowa]] lub [[Zwrot (frazeologia)|zwrotu]] na początku kolejnych segmentów wypowiedzi. Stosowana jest w [[poezja|poezji]] i [[orator]]stwie.

*: Z czasem wszytko przemija, z czasem bieżą lata,

*: Z czasem państw koniec idzie, z czasem tego świata.

*: Za czasem stawa dowcip i rozum niszczeje,

*: Z czasem gładkość, uroda, udatność wiotszeje.

*: Z czasem kwitnące łąki krasy ostradają,

*: Z czasem drewa zielone z liścia opadają.

*: Z czasem burdy ustają, z czasem krwawe boje,

*: Z czasem żal i serdeczne z czasem niepokoje.

*: Z czasem noc dniowi, dzień zaś nocy ustępuje,

*: Czasowi zgoła wszytko na świecie hołduje.

*: Szczyra miłość ku tobie, Anno, me kochanie,

*: Wszytkim czasom na despekt nigdy nie ustanie.

Długie akapity zorganizowane anaforą występują w poemacie [[Edison]] czeskiego poety [[Vítězslav Nezval|Vítězslava Nezvala]]<ref>Wiktor Jarosław Darasz, Mały przewodnik po wierszu polskim, Kraków 2003, s. 32-33.</ref>.