Historia Estonii: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Linia 28:
[[Plik:Inflanty 1260.svg|thumb|300px|[[Konfederacja Inflancka]] w 1260 roku]]
 
W 1227 roku kawalerowie mieczowi zdobyli ostatnią pogańską enklawę na wyspie [[Sarema]]. Po tym wydarzeniu przymusowa chrystianizacja pogańskich wspólnot w Estonii została zakończona. Tereny dzisiejszej Estonii zostały podzielone pomiędzy [[Kawalerowie mieczowi|zakon kawalerów mieczowych]] będący [[Inflanty|inflancką]] gałęzią [[zakon krzyżacki|zakonu krzyżackiego]], arcybiskupa[[Archidiecezja ryskiegoryska|archidiecezję ryską]], biskupa [[Tartubiskupstwo Ozylii]] (w języku estońskim ''Tartu piskopkond''), biskupa [[Kurlandia|Kurlandiibiskupstwo Dorpatu]] i [[Biskupstwo Ozyliikurlandzkie|biskupabiskupstwo OzyliiKurlandii]]. Te półautonomiczne księstwa biskupie tworzyły [[Konfederacja Inflancka|Konfederację Inflancką]]. Północna część Estonii – dzisiejsze [[dystrykt]]y Harjumaa i Virumaa (w języku niemieckim ''Harrien'' i ''Wierland'') – były nominalnymi posiadłościami duńskimi do 1346 roku. [[Tallinn|Rewel]] (dzisiejszy Tallinn) otrzymał [[prawo lubeckie]] w 1248 i wszedł w skład [[Hanza|Hanzy]] pod koniec XIII wieku. Do końca XIII w większość miast Estonii należała do Hanzy, a także do Szwedów.
 
Z powodu niemieckiej dominacji, ludność rodzima została zepchnięta do roli poddanych [[feudalizm|feudalnych]] chłopów lub miejskiego [[Plebs (średniowiecze i nowożytność)|plebsu]]. Ocenia się, że jedynie 2% szlachty było pochodzenia estońskiego. 23 kwietnia 1343 roku wybuchło pierwsze powstanie ludowe, było to tzw. [[powstanie w noc św. Jerzego]] (''Jüriöö''), skierowane przeciwko niemieckojęzycznym panom ziemskim. Zostało ono stłumione, a [[Vesse]], rebeliancki król wyspy Saaremaa został powieszony w 1344 roku. W wyniku powstania i podobnych niepokojów, król duński sprzedał swe inflanckie posiadłości Krzyżakom.