Metoda energetyczna: Różnice pomiędzy wersjami

W metodzie energetycznej obiekty składające się na trójwymiarową scenę podlegają rozkładowi na skończoną liczbę tzw. płatów, elementarnych powierzchni (prostokątów lub trójkątów). Sposób podziału determinuje jakość obrazu, z kolei od ilości płatów zależy czas wykonywania obliczeń.

Z każdym płatem wiąże się współczynnik pochłaniania światła. Może być on dodatni, wtedy płat pochłania część energii świetlnej do niego docierającej, a resztę odbija. Gdy współczynnik ten jest ujemny, płat emituje światło. Dla każdej pary płatów określany jest współczynnik sprzężenia optycznego, który informuje ile energii świetlnej może zostać przekazane z jednego płata do drugiego. Jest to najtrudniejszy pod względem [[algorytm]]icznym i najbardziej czasochłonny etap. Jednocześnie, ze względu na błędy numeryczne, mogą występować „przecieki” światła na połączeniach płatów.

<center><math>E_i^{(t+1)} = E_i^{(t)} + \sum_j s_{ij}\cdot E_j^{(t)}</math>,</center>

* <math>E_j,\quad E_i</math> —– energia ''i''-tego i ''j''-tego płata,

* <math>s_{ij}</math> —– współczynnik sprzężenia optycznego pomiędzy ''i''-tym a ''j''-tym płatem,

* <math>t</math> —– krok.

Im więcej zostanie wykonanych iteracji, tym uzyskany obraz trójwymiarowej sceny jest lepszej jakości, czyli jest bliższy rzeczywistości.