Wersja z 01:14, 14 gru 2017 edytuj MalarzBOT (dyskusja \| edycje) Boty, Redaktorzy, Uprawnieni do logowania się z zablokowanych adresów IP 4 848 414 edycji m Bot poprawia błędne wywołania {{PAGENAME}} ← poprzednia edycja		Wersja z 18:00, 4 paź 2018 edytuj anuluj edycję Pysiekm (dyskusja \| edycje) 1096 edycji mNie podano opisu zmian następna edycja →
Linia 69: == Historia == Nowa jednostka napędowa dla śmigłowców Makila firmy Turbomeca, w porównaniu do poprzednika posiadał moc stałą 1330 kW (1800 KM) i 20% zmniejszenie zużycia paliwa. Decyzją konstruktorów nowy płatowiec został rozwijany więc pod istniejący silnik. Dwa prototypy 02 i 5 zostały przeznaczone do badań w locie i stosowaniu nowych rozwiązań. Inżynierowie Aérospatiale planowali wyposażyć Super Pumę w wirnik ogonowy typu [[fenestron]] ale ze względu na brak zauważalnych zalet tego rozwiązania ujawnionych podczas testów, postanowiono zastosować wirnik klasyczny. Zastosowano natomiast nową głowicę wirnika nośnego. Przy jej budowie zastosowano elementy elastomerowe w miejsce przegubowych. Elastyczne zawszenia wirnika odkształcały się pozwalając na prawidłową pracę silnika. Rozwiązanie uprościło budowę głowicy i obsługę techniczną wynikając z mniejszej ilości punktów smarowania. Wirnik pozostawał kompozytowy<ref>{{Cytuj \|autor r = Miłosz Rusiecki; Paweł Bodnaryk \|rozdział = Aerospatiale AS332 Super Puma \|tytuł = Lotnictwo \|data = 2014-06 \|issn = 1732-5323 \|numer = 6/2014 \|wydawca = Magnum-X \|s = 70-71}}</ref>. Pierwszy z dwóch prototypów śmigłowca oznaczonego jako SA 330 Puma, będącego pierwowzorem Super Pumy wzbił się w powietrze 15 kwietnia 1965 roku. Śmigłowiec Super Puma natomiast, został oblatany we wrześniu 1978 roku i był to przerobiony SA 330. Modyfikacja polegała na powiększeniu kadłuba, wymianie silników na mocniejsze Turboméca Makila o mocy 1700 KM (1270 kW), zastosowaniu nowej [[Awionika\|awioniki]] i nowego wirnika głównego wykonanego z kompozytów. Z całości kadłuba zaprojektowane jako pierwsze zostało nowe podwozie, które było szersze i dzięki wahaczom wleczonym pochłaniało 25% energii lądowania. W kadłubie dodano szereg foteli i okna po bokach. Nos przebudowano na bardziej aerodynamiczny wydłużając go, co pozwoliło również zamontować w przyszłości radar. Belka ogonowa została wydłużona o 27 cm, krawędź natarcia statecznika pionowego została pogrubiona oraz dodano większych rozmiarów płetwę dolną. Wzmocnione zostały: podłoga, wręgi kadłuba, płyta sufitowa, mocowanie silników i przekładni głównej. Wymieniony został system autopilota, który w przypadku awarii oddawał sterowanie dwuosobowej załodze. Z powodu dostosowania śmigłowca do obsługi jednoosobowej część systemów uzyskała automatyzację. Pierwszy śmigłowiec nr 01 o numerach F-WZJA został oblatany 13 września 1978 roku i do końca następnego roku wylatał 330 godzin, przy przebudowach i testach. 17 lipca 1980 roku uszkodzona została podczas jednego z lotów łopata wirnika, a upadek maszyny uszkodził ją, co spowodowało jej wycofanie z użycia<ref>Miłosz Rusiecki, Paweł Bodnaryk, ''Aerospatiale AS332 Super Puma'' [w:] ''Lotnictwo'' (6/2014), Magnum-X, czerwiec 2014, s. 71-72, [[International Standard Serial Number\|ISSN]] 1732-5323</ref>. Inżynierowie Aérospatiale planowali wyposażyć Super Pumę w wirnik ogonowy typu [[fenestron]] ale ze względu na brak zauważalnych zalet tego rozwiązania ujawnionych podczas testów, postanowiono zastosować wirnik klasyczny. Wersje produkcyjne oznaczono jako AS332C Super Puma. Produkcja seryjna rozpoczęta została w lutym 1980 roku. Numery fabryczne rozpoczynały się od 2001 (F-WZJK). Uzyskano parametry: * prędkość przelotowa 285 km/h (154 węzły) przy masie 7800 kg * prędkość przelotowa 319 km/h (172 węzły) przy masie 6500 kg Śmigłowiec nr 2002 przeznaczono na 500-godzinny test obciążeniowy, a nr 2003 do prób wojskowych. Maszynę nr 2001 wysłano do Egiptu celem badań pracy w temperaturze 46°C i do Kanady dla temperatur ujemnych. 24 kwietnia 1981 roku wydano certyfikat do lotów w warunkach VFR i IFR kategorii A i B przy masie 7-8 ton. 10 października 1980 oblatano dłuższą o 76,5 cm wersję oznaczoną jako AS332L, a certyfikowano ją w roku 1985. Ulepszona wersja przedłużonej Pumy, AS332L1 z nowymi silnikami Turboméca Makila 1A1 pojawiła się w 1986 roku. 31 specjalnie wyposażonych egzemplarzy tej wersji, używanych na platformach wiertniczych na [[Morze Północne\|Morzu Północnym]] przez firmę [[Bristow Helicopters]] zostało oznaczonych jako Tiger{{fakt\|data=2010-09}}. Pierwszym cywilnym nabywcą była firma Tyrolean Airways, która zwróciła go wytwórni, a egzemplarz nr 2002 trafił do Helog AG. W Stanach Zjednoczonych 12 sztuk śmigłowa w wersji C, zakupiła firma Petroleum Helicopters. Śmigłowce nigdy nie zakupiono zostały przez armię Angielską i Francuską, która zakupiła tylko kilka sztuk do ochrony Centrum Testów Nuklearnych na atolu Mururoa w 1984 roku. Hiszpania zakupiła 12 sztuk dla Sił Powietrznych do przewozu VIP i SAR. Śmigłowiec został zakupiony także przez Argentynę, Brazylię, Chile, Nigerie, Ekwador, Zjednoczone Emiraty Arabskie i Oman. W 1983 roku opracowano wersję morską z zabezpieczeniami antykorozyjnymi i pływakami. Obecnie AS332L1 jest wciąż produkowany, ale sukcesywnie zastępuje go zmodyfikowana wersja AS332L2 Super Puma Mk II, charakteryzująca się jeszcze dłuższym kadłubem umożliwiającym zainstalowanie dodatkowego rzędu siedzeń, nową awioniką, nowym typem głowicy oraz dłuższymi łopatami wirnika głównego. Typ L2 został certyfikowany w 1992 roku. Produkowany jest także w wersji wojskowej jako [[Eurocopter Super Cougar\|Eurocopter EC725 Super Cougar]]. == Przypisy == {{Przypisy}} {{Francuskie samoloty wojskowe po2WŚ}} {{Eurocopter}} {{DEFAULTSORT:Super Puma}}

Eurocopter Super Puma: Różnice pomiędzy wersjami