Dydona: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
+ źródło/przypis; a "przydomek" to coś zupełnie innego |
+ {{Uwagi}} |
||
Linia 40:
'''Dydona''' ('''Elissa'''; [[łacina|łac.]] ''Dido'', poetycka forma ''Didona'' pochodzi od [[Wergiliusz]]a) – według [[Eneida|Eneidy]] legendarna założycielka [[Kartagina|Kartaginy]] i jej pierwsza królowa.
Według innej legendy spisanej przez historyka [[Syrakuzy|sycylijskiego]], Greka [[Timajos]]a, w [[IX wiek p.n.e.|IX w. p.n.e.]] oraz [[rzym]]skiego autora [[Pompejusz Trogus|Pompejusza Trogusa]], z dalekiego [[Tyr (miasto)|Tyru]] zbiegła garstka jego mieszkańców na północne wybrzeża [[Afryka|Afryki]], niedaleko [[Fenicja|fenickiej]] kolonii
Gdy założone przez nią miasto rozkwitło, chciwy jej bogactw Jarbas (Iarbas, Hiarbas) poprosił o jej rękę, grożąc w razie odmowy wojną. Aby uniknąć małżeństwa z barbarzyńskim królem i pozostać wierną zamordowanemu mężowi, Dydona wstąpiła na zapalony stos i przebiła się
[[Plik:Giovanni Battista Tiepolo 088.jpg|thumb|left|300px|''Śmierć Dydony'' (mal. [[Giovanni Battista Tiepolo]])]]
Wergiliusz w ''[[Eneida|Eneidzi]]e'' cofnął legendę o Dydonie do czasów [[Eneasz (syn Anchizesa)|Eneasza]]. Tam Dydona odbiera sobie życie na stosie, gdy na rozkaz [[Jowisz (mitologia)|Jowisza]] opuszcza ją umiłowany Eneasz<ref>''Słownik kultury antycznej'' (red. [[Ryszard Kulesza (historyk)|R. Kulesza]]). Warszawa: [[Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego]], 2012, s. 148.</ref>.
Linia 48:
Motyw porzucenia Dydony wykorzystany został przez [[Domenico Sarro]] w operze ''Didone abandonnata'' (1724). Postać jej pojawia się również w [[opera]]ch: [[Henry Purcell|Henry'ego Purcella]] – ''[[Dydona i Eneasz]]'' oraz [[Hector Berlioz|Hectora Berlioza]] – ''[[Trojanie (opera)|Trojanie]]''<ref>Arthur Jacobs: ''Słownik muzyczny''. Bydgoszcz: Delta, 1973, s. 93, 359.</ref>.
== Uwagi ==
{{Uwagi}}
== Przypisy ==
{{Przypisy}}
|