Stolnik krakowski [[Wierzbięta z Branic]] był właścicielem wsi [[Ruszcza (Kraków)|Ruszcza]], w której około [[1420]] r. ufundował nowy gotycki [[Kościół św. Grzegorza Wielkiego w Krakowie|kościół św. Grzegorza]]. Kościół był kilkakrotnie przebudowywany, wewnątrz zachowała się cenna płyta nagrobna fundatora oraz właśnie obraz epitafijny Wierzbięty.
Treścią dzieła jest scena [[adoracja|adoracji]] [[Jezus Chrystus|Bożego Dzieciątka]] i jego [[Matka Boża|Matki Maryi]]. U stóp Madonny klęczy [[Rycerstwo|rycerz]] Wierzbięta, za którym wstawia się patron [[Grzegorz I|św. Grzegorz Wielki]]. Postać rycerza jest maleńka, poddana [[średniowiecze|średniowiecznemu]] prawu hierarchii wyrażonemu skalą wielkości wobec osób świętych. Twarz rycerza pozbawiona jest cech [[portret]]owych. Identyfikują go dwie tarcze herbowe ([[gryf (herb szlachecki)|Gryf]] i [[Leliwa (herb szlachecki)|Leliwa]]) oraz łacińska [[inskrypcja]] na ramie obrazu<ref>M. Niedzielska, [http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Ochrona_Zabytkow/Ochrona_Zabytkow-r1970-t23-n2_(89)/Ochrona_Zabytkow-r1970-t23-n2_(89)-s89-96/Ochrona_Zabytkow-r1970-t23-n2_(89)-s89-96.pdf ''Badania technologiczne i konserwacja podobrazia drewnianego Epitafium Wierzbięty z Branic''], „Ochrona Zabytków“, 23, 1970, 2 (89), s. 89.</ref>.
