Wodnik (demon): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
źródła/przypisy |
prace nad art./wikiprojekt Projekt:Upiór , źródła/przypisy, drobne merytoryczne |
||
Linia 10:
Wodniki często w folklorze występują wymiennie z [[Utopiec|utopcami]]. W tym kontekście, wodnikiem stawało się np. dziecko, które utonęło nieochrzczone, a następnie rosło w wodzie przez siedem lat lub dziecko bez chrztu utopione przez matkę. Istniały też wierzenia odnoszące wodnika do ogólnie demonicznych postaci związanych ze światem podziemnym, szatańskim - tu wodnik powstawał z mułu zgromadzonego na dnie zbiornika wodnego lub z gliny<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Adrian Mianecki |tytuł = Postać demona wodnego w ludowych przekazach wierzeniowych |czasopismo = Literatura Ludowa |data = 2002 |wolumin = 46 |wydawca = PTL |s = 4-24}}</ref>.
Wodniki zamieszkiwały wszelkie jeziora, rzeki, stawy, a często także studnie i przydrożne rowy.
Powszechnie wierzono, że te demony zamieszkiwały w pobliżu [[Młyn wodny|młynów]]. Według wierzeń wodnik poszukuje małżonka dla swojego dziecka, najczęściej typując młode córki właśnie młynarzy na swoje synowe (ale też swoją żonę), a potencjalnych ludzkich zięciów-topiąc<ref name=":0" />.
Wodnik najczęściej ukazywał się pod postacią starca wysokości nieco ponad pół metra z rybimi, zabarwionymi na zielono oczami, pomarszczoną twarzą i długimi, rozczochranymi włosami oraz [[Błona pławna|błoną pławną]] między palcami. Ubierał się zazwyczaj na czerwono i w taki sposób, że czasem trudno było go odróżnić od zwykłej, niskiej osoby ludzkiej. Gdziekolwiek stanął, zostawała po nim kałuża wody. Wodnik przybierał także postacie zwierząt wodnych, często pojawiał się na czele ławicy ryb jako największa z nich. Mógł też zamienić się np. w konia, wyłaniającego się z wody<ref name=":0" />. ▼
▲Wodnik najczęściej ukazywał się pod postacią nagiego starca wysokości nieco ponad pół metra z rybimi, zabarwionymi na zielono oczami, pomarszczoną twarzą i długimi, rozczochranymi włosami zlepionymi wodorostami oraz z [[Błona pławna|błoną pławną]] między palcami<ref>{{Cytuj |autor = Simonides, Dorota. |tytuł = Folklor Górnego Śląska |data = 1989 |data dostępu = 2019-02-03 |isbn = 8321606040 |wydanie = Wyd. 1 |miejsce = Katowice |wydawca = Wydawn. "Śląsk" |oclc = 20935625 |url = https://www.worldcat.org/oclc/20935625}}</ref>. Ubierał się zazwyczaj na czerwono i w taki sposób, że czasem trudno było go odróżnić od zwykłej, niskiej osoby ludzkiej. Gdziekolwiek stanął, zostawała po nim kałuża wody. Wodnik przybierał także postacie zwierząt wodnych, często pojawiał się na czele ławicy ryb jako największa z nich. Mógł też zamienić się np. w konia, wyłaniającego się z wody<ref name=":0" />.
Wodniki szczególnie upodobały sobie bardzo głębokie zbiorniki wodne, gdzie mieszkały w pałacach z kryształu, lodu lub szkła. Więziły w nich dusze utopionych ludzi<ref name=":1" />.
| |||