Filoteusz Kokkin: Różnice pomiędzy wersjami

|imię i nazwisko =

|imię i nazwisko oryginalne =

|imię przybrane oryginalne =

|tytuł = Patriarcha Konstantynopola

|grafika =

|opis grafiki =

|herb =

|dewiza =

|dewiza - j. polski =

|państwo = [[Cesarstwo Bizantyńskie]]

|wariant flagi =

|1. funkcja = patriarchaPatriarcha Konstantynopola

|1. funkcja - okres = od1353–1354; 1354<br />do 13541364–1376

|2. funkcja = patriarcha Konstantynopola

|2. funkcja - okres = od 1364<br />do 1376

|wyznanie = [[chrześcijaństwoPrawosławie|prawosławne]]

|inkardynacja =

|data ślubów zakonnych =

|data diakonatu =

|data ordynacji =

|data święceń =

|data nominacji =

|data sakry =

|data patriarchatu = 1354listopad i1353; 1364

|data kreacji =

|papież kreujący =

|kościół tytularny =

|data pontyfikatu =

|odznaczeniapodpis =

|commonsodznaczenia = =

|wikiźródłacommons =

|wikicytatywikiźródła =

|wikinewswikicytaty = =

|wwwwikinews = =

'''Filoteusz Kokkin''' lub '''Kokkinos''' (ur. ok. 1300 w [[Saloniki|SalonikachTesalonice]], zm. 1379 w [[Konstantynopol]]u) – [[patriarcha Konstantynopola]] od listopada 1353 do 1354 oraz od 1364 do 1376.

== ŻycieŻyciorys ==

Filoteusz urodził się około 1300 rokur. w [[Saloniki|Tesalonice]]. Kształcił się pod kierunkiem filologa i retora [[Tomasz Magister|Tomasza Magistra]]. Po ukończeniu nauki wstąpił do [[Klasztor Świętej Katarzyny|klasztoru]] na górze [[Synaj (góra)|Synaj]]. Od 1339 rokur. przebywał w [[Wielka Ławra|Wielkiej Ławrze]] na górze [[Athos|Atos]]. W 1340 rokur. wystąpił w obronie [[hezychazm]]u i nauki [[Grzegorz Palamas|Grzegorza Palamasa]]. W 1347 rokur. został metropolitą Heraklei, a w 1354 rokur. [[Cesarstwo Bizantyńskie|cesarz]] [[Jan VI Kantakuzen]] wyznaczył go na stanowisko patriarchy Konstantynopola, w miejsce usuniętego [[Kalikst I (patriarcha Konstantynopola)|Kaliksta I]]. Po abdykacji Jana VI Kantakuzena w 1354 rokur. Filoteusz został zmuszony do rezygnacji, a następnie uwięziony pod zarzutem zdrady stanu względem dynastii [[Paleologowie|Paleologów]]. Uwolniony z więzienia w 1355 rokur. powrócił na stolicę w Heraklei. Zrehabilitowany przez [[Demetriusz Kydones|Demetriusza Kydonesa]], w 1364 rokur. ponownie objął urząd patriarchy. Przeciwstawiał się unii kościelnej z Rzymem, której zwolennikiem był cesarz [[Jan V Paleolog]]. Popierał hezychazm. W 1368 rokur. kanonizował Grzegorza Palamasa i potępił jego przeciwnika Prochora Kydonesa (brata Demetriusza). W 1371 rokur. przywrócił metropolię [[Halicz (miasto)|halicką]]. W obliczu zagrożenia [[Imperium Osmańskie|tureckiego]] wzywał władców prawosławnych (Bułgarii, Serbii, Rusi) do zawarcia przymierza antytureckiego. W 1376 rokur. zrezygnował ze stolicy patriarszej. Kościół pawosławnyprawosławny czci go jako obrońcę [[Prawosławie|prawosławia]] w tzw. niedzielę prawosławia (I niedziela [[Wielki post|Wielkiego Postu]])<ref name="Enc242">{{Cytuj książkę |tytuł= Encyklopedia katolicka |tom=5 |strony=242 |rozdział=Filoteusz Kokkinos |nazwisko r= Hryniewicz|imię r=Wacław |autor link=Wacław Hryniewicz}}</ref>.

W spuściźnie Filoteusza przeważają pisma polemiczno-dogmatyczne w obronie palamizmu. Napisał ''15 Argumentów przeciwnych '' (''Antirretikój'', wyd. w ''Tomos Agapes'', [[Jassy]], 1698; [[Patrologia Graeca|PG]] 151, 773–1186) stanowiące polemikę dogmatyczną z poglądami religijnymi historyka [[Nicefor Gregoras|Nicefora Gregorasa]]. 12 diatryb powstało w okresie późniejszym z namowy Jana Kantakuzena. Filoteusz dowodził w tym dziele, że prawdziwa teologia nie potrzebuje [[dialektyka|dialektyki]] [[Arystoteles]]a, lecz wierności nauce [[Ojcowie Kościoła|Ojców Kościoła]]. Napisał również czternaście ''Rozdziałów'' (''Kephalajaj'') poświęconych zwalczaniu ''herezji [[Barlaam z Kalabrii|Barlaama]] i [[Grzegorz Akyndyn|Akyndyna]]''. Oprócz tego napisał ''Żywot Palamasa'' (''Bios''), w którym zastosował doktrynę [[hezychazm|palamicką]] do ortodoksyjnej hagiografii. Pozostawił po sobie wiele pism homiletycznych, liturgicznych i poematów kościelno-liturgicznych. Pod redakcją Filoteusza powstał w 1339 rokur. ''Tomos'' (''Tómos hagiorejtikós'') broniący nauki Palamasa, którym posłużono się na synodzie w 1341 rokur., dla określenia ortodoksji Kościoła bizantyńskiego. Przygotowywał też tomos synodu z 1351 rokur. (wspólnie z [[Nil Kabazylas|Nilem Kabazylasem]]) i synodu z 1368 potępiającego Prochora Kydonesa<ref name="Jur287">{{Cytuj książkę |nazwisko= Jurewicz |imię=O.|autor link=Oktawiusz Jurewicz |tytuł= Historia literatury bizantyńskiej|strony=287–288}}</ref><ref name="Enc242"/>.