Bacówka (chata pasterska): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
lit.
Linia 22:
 
== Charakterystyka zabudowy pasterskiej w ujęciu geograficznym ==
W Polsce w okresie [[DwudziestolecieHistoria międzywojennePolski w Polsce(1918–1939)|międzywojennym]] uprawiano owcze szałaśnictwo w [[Beskid Wyspowy|Beskidzie Limanowskim]] używając m.in. prymitywnych ''kolib'' z gałęzi choiny opartych o dwa skośne płotki. Szałasy stanowiły często zupełne prowizorki nie nadające się do stałego zamieszkania, odpowiadały natomiast koczowniczemu trybowi życia. Bardzo proste budy pasterskie, popularne w XX w. na [[Łemkowszczyzna|Łemkowszczyźnie]] ustawiano na granicy pól i lasów. Można je było konstruować z byłe jakiego materiału. Na [[Łemkowszczyzna|Łemkowszczyźnie]] gorlickiej pasterze używali też niewielkich szopek na kołach. Zdarzały się niekiedy kamienne ''koliby'' z luźno ułożonych kamieni<ref name=":0">{{Cytuj|autor r=Jerzy Czajkowski|rozdział=Czy Wołosi mogli mieć wpływ na rozwój budownictwa mieszkalnego w Karpatach?|tytuł=Wołoskie dziedzictwo Karpat|data=2008|isbn=978-80254-2616-6|miejsce=Czeski Cieszyn|wydawca=Sekcja Ludoznawcza ZG PZKO|s=116-121}}</ref>.
 
[[Gorce|Gorczańskie]] bacówki i tatrzańskie koliby reprezentowały wyższy stopień rozwoju technicznego, ze względu na trwalszy materiał i ciesielską konstrukcję. Bacówką w [[Limanowski]]em zwano mały, jednownętrzny zrębowy budynek z dwuspadowym dachem. Szałasy i szopy pasterskie na Polanie Podokólne, które powstały po 1920 roku wyróżniają się ze względu na rodzaj architektury i poprzez to są niepowtarzalne. Szałasy pasterskie po obu stronach Tatr są wkomponowane w krajobraz, ale ich wielkość, sposób budowy, usytuowanie i rola ogniska wewnątrz były podporządkowane określonym celom i nie miały charakteru rozwojowego<ref name=":0" />.