U-47 (1938): Różnice pomiędzy wersjami

W związku z listopadowym rajdem [[krążownik ciężki|ciężkiego krążownika]] typu [[krążowniki ciężkie typu Deutschland|''Deutschland'']] „[[Admiral Scheer]]”, na północnym Atlantyku zamarł ruch konwojowy. Niemiecki okręt liniowy niepostrzeżenie przedarł się przez [[Cieśnina Duńska|cieśninę Duńską]] i zaatakował konwój [[Konwój HX-84|HX-84]]. Niemiecki krążownik zatopił jedyny okręt eskorty, [[krążownik pomocniczy]] [[HMS Jervis Bay|HMS „Jervis Bay”]], a następnie pięć statków konwoju. W rezultacie tego rajdu Admiralicja zatrzymała trzy konwoje z Halifaxu, co na dwa tygodnie opustoszyło północny Atlantyk<ref name=Blair-9p>Clay Blair: ''Hitler's U-Boat War''. T. 1, s. 207-217.</ref>. Podobnie jak rok wcześniej – w listopadzie 1939 roku – rajd pancerników „Scharnhorst” i „Gneisenau” wpłynął na efektywność U-Bootów, tak i tym razem rajd niemieckiego „pancernika kieszonkowego” utrudnił podwodnemu ramieniu Kriegsmarine znalezienie celów na opustoszałym Atlantyku<ref name=Blair-9p/>. 3 listopada tego roku na swój dziewiąty patrol wojenny wyszedł U-47 pod dowództwem Priena, goszcząc pod swoim pokładem Wolfganga Franka – dziennikarza i fotografa, którego zadaniem było przygotowanie reportażu z pokładu U-Boota na patrolu bojowym<ref name=Blair-9p/>. Wkrótce kapitan Prien zatrzymał mały portugalski statek „Gonçalo Velho” i po sprawdzeniu dokumentów zezwolił neutralnej jednostce na dalszy rejs<ref name=Blair-9p/>. Przez następne 10 dni U-47 nie był jednak w stanie odnaleźć na morzu jakiejkolwiek jednostki. Nieświadomy, że rajd „Admirala Scheera” wstrzymał ruch konwojowy na Atlantyku, Prien przypuszczał, iż Admiralicja brytyjska odsunęła trasy konwojów od Rockall Bank<ref name=Blair-9p/>. Gdy 18 listopada konwoje zostały wznowione, [[U-137 (1940)|U-137]] wykrył konwój Outbound 244, a admirał Dönitz naprowadzał nań swoje jednostki podwodne. Wkrótce też U-47 odnalazł konwój, jednak z 5 wystrzelonych torped trzy chybiły, jedna nie opuściła wyrzutni torpedowej i utknęła w niej z pracującym na wysokich obrotach silnikiem, kolejna zaś zdefektowała. Kolejne dni ponownie nie przyniosły żadnych sukcesów. Ostatecznie z końcem miesiąca U-47 – któremu zaczynał kurczyć się zapas paliwa – wziął kurs na Lorient. Wkrótce jednak [[U-101 (1940)|U-101]] pod dowództwem [[Ernst Mengersen|Ernsta Mengersena]] odnalazł konwój HX-90 i śledził go, wstrzymując atak dopóki (zgodnie z zasadami taktyki wilczych stad) nie nadciągną inne okręty<ref name=Blair-9p/>. Wkrótce złamał jednak reguły i nie czekając w pojedynkę wszedł w środek konwoju i wystrzelił wszystkie swoje 12 torped. U-47 zaatakował jako drugi, wczesnym ranem 2 grudnia. Po tym ataku zgłosił zatopienie jednego statku o pojemności 10 000 ton oraz uszkodzenie kolejnego, tankowca o pojemności 8 400 ton<ref name=Blair-9p/>. Podjął następnie próbę ataku z działa na niezidentyfikowany statek, został jednak przepędzony przez okręty eskorty<ref name=Blair-9p/>. Ostatecznie 6 grudnia 1940 roku U-47 powrócił po nieudanym patrolu do Lorient, gdzie na załogę czekały dwie dobre wiadomości. Dowództwo postanowiło poddać U-47 remontowi w bazie Lorient, cała zaś załoga została nagrodzona przedłużonym urlopem aż po [[Boże Narodzenie]]<ref name=Blair-9p/>.