Leon Wasilewski: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 32:
Przodkowie Leona wywodzili się z Litwy. Początkowo nosili nazwisko Woyszwiłłów. Pradziad Leona przeniósł się ze [[Żmudź|Żmudzi]] do [[Województwo inflanckie|Inflant polskich]]; dziad był organistą w Liksnie hr. [[Plater (herb szlachecki)|Plater-Zyberków]], która po rozbiorach znalazła się w [[Witebsk|guberni witebskiej]]. Ojciec w 1868 został organistą przy [[Parafia św. Stanisława BM w Petersburgu|kościele św. Stanisława]] w Petersburgu, ówczesnej stolicy Rosji{{r|sbc-from-publication}}.
Na przerwanych studiach we [[Lwów|Lwowie]] poznał żonę, Wandę z Zieleniewskich, z którą miał potem trzy córki – pierwsza, [[Halszka Wasilewska (oficer)|Halszka]], później [[major]]
Był członkiem [[Liga Narodowa|Ligi Narodowej]] w latach 1893–1894{{r|Stanisław Kozicki Historia}}. W 1893 wyjechał do [[Lwów|Lwowa]], gdzie wstąpił do [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS]] (wcześniej krótko sympatyzował z [[Narodowa Demokracja|endecją]]) i poznał [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]]. Kilka lat spędził w Londynie, wydając socjalistyczne pismo „[[Przedświt (czasopismo socjalistyczne)|Przedświt]]”. Po powrocie do [[Galicja (Europa Środkowa)|Galicji]] zajmował się redagowaniem „[[Robotnik (gazeta)|Robotnika]]”, publikował też artykuły w czasopiśmie „[[Witeź (czasopismo)|Witeź]]”.
Linia 38:
Po rozłamie w PPS pozostał wierny ugrupowaniu [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]] – [[Polska Partia Socjalistyczna – Frakcja Rewolucyjna|PPS Frakcji Rewolucyjnej]]. Został członkiem [[Komisja Tymczasowa Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych|Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych]] i [[Polski Skarb Wojskowy|Polskiego Skarbu Wojskowego]].
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] działał w [[Naczelny Komitet Narodowy|Naczelnym Komitecie Narodowym]]. Był szefem Wydziału Prasowego i członkiem Rady [[Polska Organizacja Narodowa|Polskiej Organizacji Narodowej]] w 1914<ref>Jerzy Pająk: Z dziejów Polskiej Organizacji Narodowej (wrzesień-grudzień 1914), [w:] Kieleckie Studia Historyczne, t. 14, 1996, s. 106.</ref>. Członek kierownictwa [[Zjednoczenie Stronnictw Niepodległościowych|Zjednoczenia Stronnictw Niepodległościowych]] z ramienia [[Związek Chłopski (1912–1915)|Związku Chłopskiego]] w [[1915]] roku<ref>Jerzy Z. Pająk, Zjednoczenia Stronnictw Niepodległościowych (1914-1915), w: "Studia Humanistyczno-Społeczne Akademii Świętokrzyskiej", pod red. W. Saletry, 2005, s. 108.</ref>. Od 1917 należał do [[Polska Organizacja Wojskowa|Polskiej Organizacji Wojskowej]]. Był pracownikiem Biura Komisji do Spraw Jeńców [[Tymczasowa Rada Stanu|Tymczasowej Rady Stanu]]{{r|Włodzimierz Suleja Tymczasowa}}. W listopadzie 1918 Wasilewski został [[Ministrowie spraw zagranicznych Polski|ministrem spraw zagranicznych]] w rządzie [[Jędrzej Moraczewski|Jędrzeja Moraczewskiego]]. Po dymisji rządu wyjechał do [[Francja|Francji]], by uczestniczyć w pracach [[Komitet Narodowy Polski (1917–1919)|Komitetu Narodowego Polskiego]], [[kooptacja|dokooptowany]] jako delegat [[Naczelnik Państwa|Naczelnika Państwa]] [[Józef Piłsudski|Józefa Piłsudskiego]] po przekształceniu [[Komitet Narodowy Polski (1917–1919)|KNP]] w delegację [[II Rzeczpospolita|Polski]] na [[Traktat wersalski|paryską konferencję pokojową]]. W latach 1920–1921 poseł RP w [[Estonia|Estonii]]{{r|pdf.kamunikat.org-Białoruskie Zeszyty|rcin.org.pl-dzieje}}. Brał udział w [[Traktat ryski (1921)|negocjacjach pokojowych]] z [[Rosyjska Federacyjna Socjalistyczna Republika Radziecka|Rosją
W II Rzeczypospolitej zajmował się pracą naukową – w 1924 mianowano go prezesem [[Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski|Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski]], pięć lat później założył pismo „[[Niepodległość (czasopismo)|Niepodległość]]”, wydawał pisma i korespondencje marszałka [[Józef Piłsudski|Piłsudskiego]], a na początku lat trzydziestych został szefem [[Instytut Badań Spraw Narodowościowych|Instytutu Badań Spraw Narodowościowych]]. Do końca życia działał w [[Polska Partia Socjalistyczna|PPS]], w 1931 został wiceprezesem jej Rady Naczelnej.
| |||