Województwo śląskie (II Rzeczpospolita): Różnice pomiędzy wersjami

Podstawą prawną dla autonomii polskiej części Górnego Śląska i polskiej części Śląska Cieszyńskiego była ustawa konstytucyjna Sejmu Ustawodawczego z dnia 15 lipca 1920 roku ([[Statut Organiczny Województwa Śląskiego]]). Obowiązywała do końca istnienia II Rzeczypospolitej. W literaturze zwraca się uwagę na to, że decyzja polskiego Sejmu Ustawodawczego była pewnego rodzaju odpowiedzią na podniesienie [[Rejencja opolska|rejencji opolskiej]] do rangi prowincji przez pruski Sejm 14 października 1919 roku<ref>K. Popiołek, ''Śląskie dzieje'', Warszawa – Kraków 1976, s. 357.</ref>. Statut gwarantował autonomię tej części Śląska Górnego oraz części Księstwa Cieszyńskiego, które znajdą się w granicach państwa polskiego<ref>Część literatury uznaje Śląsk Cieszyński za część Górnego Śląska.</ref>.