Jerzy Hajdukiewicz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m źródła/przypisy |
poprawa przek., WP:SK, ilustracja |
||
Linia 2:
|imię i nazwisko = Jerzy Hajdukiewicz
|imię i nazwisko org =
|grafika = Jerzy Hajdukiewicz grób.jpg
|opis grafiki = Grób Jerzego Hajdukiewicza na Cmentarzu Zasłużonych na Pęksowym Brzyzku w Zakopanem
|podpis =
|data urodzenia = [[5 grudnia]] [[1918]]
Linia 18:
== Życiorys ==
Od 1933 roku mieszkał w Zakopanem, gdzie uczęszczał do gimnazjum i zdał maturę. Trenował również [[narciarstwo alpejskie]], będąc członkiem zakopiańskiego Harcerskiego Klubu Narciarskiego oraz lwowskiej Sekcji Narciarskiej [[Polskie Towarzystwo Tatrzańskie|PTT]]. W 1937 roku rozpoczął studia medyczne we Lwowie. Po wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] przedostał się najpierw do [[Rumunia|Rumunii]], a następnie do [[Francja|Francji]], gdzie walczył w [[Polskie Siły Zbrojne
Wspinał się od 1937 roku, uprawiając wspinaczkę w [[Tatry|Tatrach]] m.in. z [[Jan Staszel (wspinacz)|Janem Staszlem]] i [[Jan Sawicki (taternik)|Janem Sawickim]]. Podczas pobytu w Szwajcarii do 1946 roku zdobył 17 czterotysięczników, natomiast do 1980 roku wszedł na wszystkie czterotysięczne szczyty w tym kraju.
Linia 24:
Po powrocie do Polski pracował jako lekarz w szpitalach w [[Gdańsk]]u (1947–1948) i Krakowie (1948–1954) oraz w zakopiańskich sanatoriach na [[Bystre (Zakopane)|Bystrem]] i w [[Kuźnice (Zakopane)|Kuźnicach]] (1954–1978). Aktywnie działał w [[Klub Wysokogórski|Klubie Wysokogórskim]], m.in. prezesując kołom w Krakowie (1951) oraz Zakopanem (1954–1959). W uznaniu swych zasług otrzymał honorowe członkostwo Klubu oraz [[Polski Związek Alpinizmu|Polskiego Związku Alpinizmu]]. Od 1950 roku był członkiem [[Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe|Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego]], a następnie [[Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe|Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego]]. W 1969 roku został wybrany prezesem Grupy Tatrzańskiej GOPR, a w latach 1974–1976 pełnił funkcję Prezesa Rady Naczelnej GOPR. Ponadto, w latach 1973–1978 był lekarzem naczelnym GOPR. Uczestniczył w wielu akcjach ratowniczych w kraju i zagranicą (Alpy, Himalaje). Szkolił taterników i ratowników górskich, działał także w międzynarodowych organizacjach ratownictwa górskiego.
Cały czas aktywnie uprawiał wspinaczkę, wytyczając m.in. kilka nowych dróg w Tatrach ([[Niżnie Rysy]] ścianą północno-zachodnią w 1947 roku, [[Długi Giewont]] ścianą północną w latach 1952 i 1957, [[Wielka Kapałkowa Turnia]] od północy w 1969 roku). Wielokrotnie wyjeżdżał w [[Alpy]] Szwajcarskie jako kierownik polskich grup. W 1957 brał udział w słynnej akcji ratunkowej na [[Eiger
Swoje wspomnienia z wypraw opublikował w książkach ''Himal Cu-Cu-Ra'' (1961), ''Dhaulagiri zdobyty'' (1963) oraz ''Góry mojej młodości'' (1988). Był również autorem około 200 artykułów o tematyce wspinaczkowej oraz ratowniczej, publikowanych w prasie polskiej, szwajcarskiej, niemieckiej i jugosłowiańskiej. Wygłosił też wiele referatów, związanych z medycznymi aspektami ratownictwa górskiego.
| |||