Wikipedia

Klub Bullingdona: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Nie podano opisu zmian
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
Boty
392 495 edycji
m Bot poprawia linkowanie wewnętrzne i wykonuje inne drobne zmiany.
Linia 1:
[[Plik:BullingdonCrest.jpg|thumb|Znak Klubu Bullingdona]]
'''Bullingdon Club''' ('''Klub Bullingdonu''') – elitarny klub towarzyski działający na [[UniversityUniwersytet of OxfordOksfordzki|Uniwersytecie Oksfordzkim]]. Klub nie ma stałej siedziby. Zyskał rozgłos ze względu na zamożność swych członków oraz urządzane przez nich huczne biesiady<ref name="times">{{cytuj stronę |url=http://www.timesonline.co.uk/tol/news/uk/article721259.ece |tytuł=How young Cameron wined and dined with the right sort |data dostępu=23 marca 2010 |autor=Patrick Foster |rok=2006 |cytat="[Cameron] przyznawał już wcześniej, że był członkiem the Bullingdon Club, niesławnego z racji pijackich burd urządzanych przez swych, wywodzących się przeważnie z arystokracji, członków."}}</ref>. Członkostwo klubu uzyskać można wyłącznie w drodze zaproszenia przez osobę już będącą jego członkiem; wiąże się ono ze znacznymi kosztami, ze względu na obowiązek zakupu klubowego munduru i partycypacji w kosztach wystawnych biesiad i naprawy wyrządzanych przy tej okazji szkód<ref name="oxstu">{{cytuj pismo |tytuł=Smashing job chaps: Exclusive inside look at Bullingdon club |czasopismo=The Oxford Student |data=12 stycznia 2005}}</ref>.
 
== Historia ==
Klub został założony ponad 200 lat temu. Niektóre źródła podają, że powstał w 1780 roku i liczył w momencie powstania trzydziestu członków<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Mais |imię=Stuart Petre Brodie |tytuł=The Story of Oxford |rok=1951 |strony=70}}</ref>, natomiast w roku 1875 uważany był za “starą oksfordzką instytucję, z wieloma pięknymi tradycjami“<ref name="Long">{{cytuj książkę |nazwisko=Long |imię=Walter Hume Long |tytuł= Memories |url= http://www.archive.org/details/memories00longuoft |rok=1923 |wydawca=Hutchinson & Co. |strony=43}}</ref>. Początkowo klub stanowił forum dla studentów zainteresowanych [[łowiectwo|łowiectwem]] i [[krykiet]]em<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Noakes |imię=Aubery |tytuł= Sportsmen in a Landscape |rok=1971 |strony=61}}</ref>.
 
Od końca XIX wieku do czasów współczesnych aktywność członków Klubu koncentruje się na wspólnych biesiadach. W swych pamiętnikach wicehrabia [[Walter Long]] wspomina, że w 1875 "rozgrywki„rozgrywki krykieta urządzane przez the Bullingdon Club były zdarzeniem częstym i rozegrano wiele dobrych meczów z innymi, grającymi gościnnie, klubami. Klubowe obiady dawały okazję do spektakularnego wyrażenia swego żywiołowego usposobienia, a towarzyszyła im konsumpcja znaczących ilości tego, co w życiu dobre – sprawiając częstokroć, że powrót do Oksfordu stanowił przeżycie wyjątkowej natury"natury”<ref name="Long"/>.
 
Raport z roku 1876 relacjonował, że wśród zajęć członków klubu "krykiet„krykiet miał znaczenie drugorzędne wobec obiadów oraz że mężczyźni należeli przede wszystkim do klasy ludzi majętnych"majętnych”<ref>{{cytuj pismo |autor=James Pycroft |czasopismo=London Society |wolumin=30 |rok=1876}}</ref>. W relacji "„[[The New York Times]]"” z 1913 roku, "Bullingdon„Bullingdon jest koronnym wyrazem elitaryzmu istniejącego na Oksfordzie; jest to klub dla synów szlachty, synów wielkich fortun; członkostwo w nim to wyraz przynależności do "błękitnokrwistych"„błękitnokrwistych” tego uniwersytetu"uniwersytetu”<ref name="newyorktimes">{{cytuj stronę |url=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?res=9A03E5D9143FE633A25752C0A9609C946296D6CF |tytuł=Bullingdon Club Too Lively For Prince of Wales |autor=[[The New York Times]] |data=1 czerwca 1913}}</ref>. Do klubu należał także hrabia [[Alfred Antoni Potocki|Alfred Potocki]], ostatni ordynat na Łańcucie.<ref>Hrabia Alfred Potocki, Master of Lancut. The Memoirs of Count Alfred Potocki, Londyn 1959, str. 26.</ref>
== Klub współcześnie ==
[[Plik:BullingdonColours.JPG|thumb|Barwy Klubu Bullingdona]]
Aktualnie The Bullingdon Club to przede wszystkim klub biesiadny, chociaż przetrwały również pewne ślady jego tradycji sportowych – klub sprawuje patronat nad corocznym konkursem [[Skoki przez przeszkody|skoków konnych przez przeszkody]]. Przewodniczący klubu, określany mianem "generała"„generała”, wręcza puchar zwycięzcy zawodów, a członkowie klubu spotykają się wówczas na śniadaniu z szampanem. Organizowany jest także coroczny obiad. Na każdą z powyższych okazji zapraszani są goście spoza klubu. W ciągu roku organizacja urządza kameralne spotkania, podczas których odbywa się inicjacja nowych członków. Głosowanie w sprawie przyjęcia do klubu ma miejsce dwa razy do roku. "Starzy"„Starzy” klubowicze robią wówczas tzw. nalot na lokum nowo wybranych kolegów, jako symbol ich akceptacji w poczet członków. Czasami skutkiem wizyt są znaczące zniszczenia w odwiedzonych mieszkaniach.
 
Za typowy sposób organizowania spotkań Klubu Bullingdona uważa się zamówienie przez jego członków sali w restauracji pod zmyślonym nazwiskiem – większość restauratorów zna reputację klubu i obawia się możliwości wyrządzenia zniszczeń podczas biesiady. Przebieg spotkań zależy jednak w dużej mierze od bieżącego składu osobowego organizacji, a szkody czynione przez bullingdończyków bywały zarówno wynikiem umyślnych aktów wandalizmu, jak i skutkiem ubocznym intensywnego, wielogodzinnego biesiadowania i związanej z tym konsumpcji.
Linia 17:
Postrzeganie klubu przez brytyjską opinię publiczną jest w dużej mierze wynikiem licznych doniesień o incydentach dotyczących klubu, jakie miały miejsce na przestrzeni wielu dziesięcioleci. Rozgłos zyskały m.in. wydarzenia z 12 maja 1894 roku, kiedy to członkowie Bullingdonu po odbytej biesiadzie wytłukli prawie całe oświetlenie wewnętrzne, 468 okien oraz zniszczyli okiennice i drzwi budynku Peckwater Quadrangle w oksfordzkim [[college|kolegium]] Kościoła Chrystusa ([[Christ Church w Oksfordzie|Christ Church]])<ref>{{cytuj stronę |url=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?res=9B02E0DB1630E033A25750C1A9639C94659ED7CF |tytuł=Condensed Cablegrams |opublikowany=[[The New York Times]] |data=13 maja 1894}}</ref><ref name="JEdu">{{cytuj pismo |czasopismo=Journal of Education |url= http://books.google.co.uk/books?id=dygnAAAAMAAJ&pg=PA425&dq=bullingdon+peckwater&cd=1#v=onepage&q=bullingdon%20peckwater&f=false |strony=425 |wolumin=16 |rok=1894}}</ref>. Do podobnych wydarzeń doszło 20 lutego 1927, kiedy bullindgończycy ponownie zdewastowali ten sam budynek oraz kilka autobusów<ref name="Sinclair">{{cytuj książkę |nazwisko=Sinclair |imię=J. G. |tytuł=Portrait of Oxford |url=http://books.google.com/books?id=kxwXUk-JNAAC&pg=PA111&dq=%22bullingdon+club%22&lr=&sig=9Enl2ju8BpZuY9Upk8yznjHuIPM |strony=111 |wydawca=Read Books |rok=2007}}</ref>. W wyniku tych wydarzeń uniwersytet zakazał klubowi organizowania spotkań w promieniu 15 mil od Oxfordu<ref name="oxstu"/>.
 
Jako ówczesny [[książę Walii]], [[Edward VIII Windsor|Edward VIII]], miał pewne trudności z uzyskaniem zgody rodziców na wstąpienie do Klubu Bullingdonu ze względu na złą sławę tej organizacji. Zgodę ostatecznie otrzymał, pod tym jednak warunkiem, że nigdy nie będzie uczestniczył w tzw. "bullingdonowskim„bullingdonowskim zalewaniu"zalewaniu” (ang. ''a Bullingdon blind''), co było używanym wówczas eufemizmem określającym spotkania klubu przy alkoholu i muzyce. [[Maria Teck|Królowa Maria]], dowiedziawszy się, że książę pewnego wieczoru jednak złamał ten warunek, wysłała mu telegram żądając wystąpienia z organizacji<ref name="newyorktimes"/><ref name="nyt">{{cytuj stronę |url=http://query.nytimes.com/mem/archive-free/pdf?res=9E0DE5D6103BE633A2575BC2A9639C946296D6CF |tytuł=Wales in Trouble Over Club Supper |autor=[[The New York Times]] |data=28 maja 1913}}</ref>.
 
Andrew Gimson, autor biografii [[Boris Johnson|Borisa Johnsona]], tak relacjonował działalność klubu w latach 80. XX wieku: "Nie„Nie sądzę, aby chociaż jeden wieczór mógł upłynąć bez zdemolowania jakiejś restauracji i zapłacenia za wyrządzone szkody, bardzo często gotówką. […] Noc w areszcie uchodziła za zachowanie godne bullingdończyków, podobnie jak proceder ściągania spodni [ang. ''debagging''] każdemu, kto ich zdenerwował"zdenerwował”<ref>{{cytuj stronę |url=http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/6409757.stm |tytuł=Cameron student photo is banned|opublikowany=[[BBC News|BBC News 24]] |data=2 marca 2007 |data dostępu=23 marca 2010}}</ref>.
 
W ostatnich latach działalność klubu była stosunkowo spokojna i nie wzbudzała aż tak dużych kontrowersji, jak wcześniej. Jednak w roku 2005, po zdemolowaniu podczas obiadu XV-wiecznego pubu w hrabstwie [[Oxfordshire]], czterech członków zostało aresztowanych, co odbiło się szerokim echem w prasie brytyjskiej<ref>{{cytuj pismo |tytuł= Bullingdon brawl ringleader is Princess Diana's nephew |czasopismo=The Oxford Student |data=13 stycznia 2005}}</ref>.
 
The Bullingdon Club stał się nawet przedmiotem debaty w brytyjskiej [[Izba Gmin|Izbie Gmin]], jako jeden z przykładów nieobyczajnego zachowania w tamtejszym społeczeństwie<ref>{{cytuj stronę |url=http://www.publications.parliament.uk/pa/cm200102/cmhansrd/vo011015/debtext/11015-31.htm |tytuł=Football (Disorder) (Amendment) Bill |opublikowany=House of Commons, Hansard Debates (pt 31) |data=15 października 2001 |data dostępu= 23 marca 2010}}</ref>, a także jako polityczny przytyk pod adresem prominentnych brytyjskich parlamentarzystów, którzy w przeszłości do niego należeli: premiera [[David Cameron|Davida Camerona]], ministra finansów [[George Osborne (kanclerz skarbu)|George’a Osborne’a]], a także burmistrza Londynu i premiera [[Boris Johnson|Borisa Johnsona]]<ref>{{cytuj stronę |url=http://www.publications.parliament.uk/pa/cm200708/cmhansrd/cm080218/debtext/80218-0001.htm |tytuł=Pensions |opublikowany=House of Commons, Hansard Debates (pt 1) |data=18 lutego 2008 |data dostępu= 23 marca 2010}}</ref><ref>{{cytuj stronę |url= http://www.publications.parliament.uk/pa/cm200708/cmhansrd/cm080225/debtext/80225-0003.htm |tytuł=Topical Questions |opublikowany=House of Commons Hansard Debates (pt 3) |data=25 lutego 2008 |data dostępu= 23 marca 2010}}</ref>.
 
Członkiem klubu w latach 80., w czasie studiów licencjackich na Oksfordzie, był [[Radosław Sikorski]]<ref>{{cytuj stronę|url=http://www.independent.co.uk/opinion/commentators/denis-macshane-britain-can-help-to-shape-a-new-europe-481214.html |tytuł=''Britain can help to shape a new Europe''|opublikowany=independent.co.uk|autor=Denis Macshane |data=6 czerwca 2006|język=en}}</ref>.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Klub_Bullingdona”