Harriet Brooks: Różnice pomiędzy wersjami

{{BiogramNaukowiec infobox

|imię i nazwisko = Harriet Brooks

|opisjakich nauk grafiki = fizycznych

|podpisspecjalność = fizyka = jądrowa

|dataalmamater urodzenia = 2 lipca 1876 =

|datapaństwo śmierci = 17 kwietnia 1933 = CAN

|zawód miejsce urodzenia = fizyczkaExeter

|odznaczeniadata śmierci = 17 kwietnia 1933

Pod kierunkiem [[Ernest Rutherford|Ernesta Rutherforda]] studiowała [[elektryczność]] i [[magnetyzm]]. W [[1901]] obroniła pracę magisterską. Była pierwszą kobietą, która uzyskała tytuł magistra na  Uniwersytecie McGilla. W [[1899]], jeszcze w czasie studiów, opublikowała swój pierwszy artykuł naukowy w „[[Transactions of the Canadian Section of the Royal Society]]”. Otrzymała propozycję nauczania w [[Royal Victoria College]], nowo utworzonym college’u dla kobiet, będącym filią Uniwersytetu McGilla.

Po ukończeniu studiów została asystentką Rutherforda, z którym badała zjawisko [[Radioaktywność|promieniotwórczości]]<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Marelene Rayner-Canham and Geoff Rayner-Canham |tytuł = HARRIET BROOKS (1876-1933): CANADA'S FIRST WOMAN PHYSICIST |czasopismo = PHYSICS IN CANADA, VOL. 61, NO. 1 |data = January / February 2005}}</ref>. Odkryła wówczas, że gaz, który się wydziela podczas rozpadu toru, nie jest inną&nbsp; formą toru,&nbsp;lecz zupełnie innym pierwiastkiem, [[radon]]em. Wyniki badań Brooks i Rutherforda zostały opublikowane w 1901 i [[1902]] w „[[Royal Society Transactions]]” oraz w „[[Philosophical Magazine]]”<ref name=":0" />.

W 1901 wydział fizyki w [[Bryn Mawr College]] w [[Pensylwania|Pensylwanii]] zaoferował jej stypendium doktoranckie. Prowadząc badania w Bryn Mawr College zdobyła stypendium na kontynuowanie studiów&nbsp;w Europie (President's European Fellowship). Dzięki wstawiennictwu Rutherforda, z którym pozostawała w listownym kontakcie, [[Joseph John Thomson|J.J. Thompson]] przyjął ją do [[Laboratorium Cavendisha]] przy [[University of Cambridge|Uniwersytecie w Cambridge]]. Była pierwszą kobietą, której pozwolono&nbsp; prowadzić tam badania. Dokonała wówczas pierwszego pomiaru [[Czas połowicznego rozpadu|czasu połowicznego rozpadu]] radonu.

Po powrocie do Kanady kontynuowała badania nad promieniotwórczością, których wyniki opublikowała w [[1904]]. M.in. zaobserwowała, że nieradioaktywna płytka umieszczona w pojemniku radioaktywnym staje się radioaktywna. W ten sposób odkryła, że emisja cząstki alfa przez jądro atomowe powoduje odrzut jądra potomnego (powsta­łego w wyniku takiego rozpadu) w przeciwnym kierunku – często z energią wystarczającą, aby uciec z powierzchni materiału i osadzić się na włożonej płycie. (Odkrycieodkrycie tego zjawiska przypisał sobie później [[Otto Hahn]]<ref>{{Cytuj |tytuł = CWP at physics.UCLA.edu // Brooks |data = 2013-09-28 |data dostępu = 2020-01-23 |opublikowany = web.archive.org |url = https://web.archive.org/web/20130928090251/http://www.physics.ucla.edu/~cwp/Phase2/Brooks,_Harriet@842580299.html}}</ref>.).

W [[1905]] objęła stanowisko wykładowczyni w [[Barnard College]] w [[Nowy Jork (ujednoznacznienie)|Nowym Jorku]]. Gdy w następnym roku zaręczyła się z profesorem fizyki Bergenem Davisem z [[Uniwersytet Columbia|Columbia University]], spotkała się z dezaprobatą ze strony zarządu uczelni. Mimo że zerwała zaręczyny, by móc pozostać w Barnard College, nie czuła się na siłach, by kontynuować pracypracę.