Jak zauważają Chamberlain i współpracownicy, problem wyrywania sobie włosów istnieje od wieków{{r|Chamberlain&}}. Podają oni przykłady z Biblii, Iliady i sztuk Szekspira. Natomiast jako pierwszy medyczny tekst traktujący o wyrywaniu sobie włosów podająwskazują ''Epidemikę'' [[Hipokrates|Hipokratesa]], uczulającego lekarza uczulającego na konieczność zwracania uwagi na ten problem. Kolejne podane przez autorów przykłady pochodzą dopiero z XVIII wieku, kiedy zwrócono uwagę na trichofagię. Francuz Baudamant opisał wtedy przypadek [[bezoar]]u u 16-latka. Jednak dopiero w następnym stuleciu problem ten zaczęto uznawać za oddzielne rozpoznanie medyczne. Nazwa tego zaburzenia, znacząca „obłęd wyrywania włosów”, pojawiła się w 1889, a ukuł ją francuski dermatolog [[Francois Hallopeau]] w swojej pracy ''Alopicie par grattage (trichomanie ou trichotillomanie)'', opisując młodego mężczyznę, który usunął wszystkie włosy ze swego ciała. Badacz zaliczył nowo opisane zaburzenie do świądu, chociaż nie znalazł żadnych nieprawidłowości włosów czy skóry. Podjął też próby leczenia kamforą i gumą. Nie przyniosły one pozytywnych skutków{{r|Chamberlain&}}.
